René en Jolanda worden genoemd in de pers, met een link naar deze website www.onsnieuwekamp.nl In November is een artikel op internet verschenen betreffende Bulamu Children's Village, waarin wordt gesteld dat wij ons als professionele organisatie voorbereiden op vertrek naar Oeganda om het weeshuis over te nemen. Waar deze informatie vandaan komt is ons onbekend, wat de toekomst brengen moge is in des Heeren hand, we zijn echter niet benaderd over deze overname en hebben hierin ook niets gepland.
Gezegend 2013, natte en donkere dagen zijn veranderd in volle spanning!
We zouden het nu eens anders doen. Acclimatiseren in een Nederlands guesthouse. Vol van alle gemakken en daarvoor het prijskaartje accepteren. Ongeveer twee keer de prijs per nacht van een zelf gehuurd huis, maar wel de gemakken van stroom en geen power dips en warm water en een leuke stek om de drukte van de laatste weken te laten veranderen in de Oegandese flow voor de komende 7 maanden ... en daarna.
Begin januari
de verwachte extreme hitte hebben we nog niet gezien, wel veul regen, heul veul regen, resulterend in een power dip van 3 dagen. We zitten in het voormalige personeelsgebouw, dat niet is aangesloten op de generator. Door de stroomuitval is er geen internet, zijn de accu's van de laptop en de telefoons leeg, de kleren allemaal vuil en geen mogelijkheid om te wassen, zijn de kosten hoog en zitten we zoals onze voorouders en heel veel oegandezen al heel vroeg in het donker. Gezellig ;-)
De eerste week verliep "mpola mpola (langzaam aan)" In het ICU guesthouse is een Nederlandse enclave ingericht waarin studenten en andere gasten elkaar dagelijks updaten over hun ervaringen en projecten. Overdag komen Rembo, Happy en Moses ons opzoeken en praten we lekker bij. Op oudjaarsavond gaat de groep jongeren naar een club in Kampala en vieren wij de avond met het personeel, een stel Oostenrijkers en een vrouw uit Peru. We eten een oliebol van "Brood" en luisteren naar het vuurwerk dat hier mondjesmaat wordt afgestoken.
1 Januari, nieuwjaarsdag, onze nieuwe start.
Vanaf vandaag halen we een week lang het gemis aan contacten van het afgelopen jaar in. Jamiru, Brian, Emma, Christopher en Happy wisselen elkaar af, we slapen lekker uit en de avonden zijn lang. Baijo, onze hond, raakt langzaamaan gewend aan de twee honden van het guesthouse en regelmatig komt het zonnetje door de wolken en de regenbuien heen. Deze eerste week is een contact en uitrust week en aan het eind van de week begint het toch te kriebelen. We missen onze mobiliteit.
Met de taxi en de boda boda (taxibrommer) bezoeken we Kampala voor de administratieve opstart, kantoorartikelen voor de boekhouding, internet dongel en beltegoed en en-passent gaan we langs bij ons favoriete "Muzungu" Java restaurant. Hier worden we lief verwelkomd door het personeel dat ons op vorige reizen goed heeft geholpen en als toetje ontvangen we van de manager een welkom terug punt chocoladetaart. Geweldig maar veel te veel. We besluiten deze in te laten pakken om later te geven aan één van de vele bedelkinderen op straat. Bedelen is big business in Kampala. Als je hier voor de eerste keer komt is het beangstigend om te zien hoeveel bedelaars je kunnen aanklampen. In schijnbare rust, zitten deze mensen, voornamelijk kinderen, op straat. Apathisch, vast in de spieren, slap van de eenzijdige houding, wachtend op een paar penningen die voorkomen dat de uitbaters hen slaag geven omdat er te weinig is opgehaald. De verhalen zijn bekend, kinderen die in de "villages", de dorpjes op het platte land, bezocht worden door familieleden uit de grote stad. Beloftes over scholing en een goed leven in de stad, waarna de kinderen meegenomen worden om alles te ontvangen behalve de beloften die gedaan zijn. In Kampala worden ze in lompen gehuld en wordt van hen verwacht dat ze geld in het laatje brengen. Ach, sprekend over Oeganda, blijkt dit in de prostitutie in Nederland ook plaats te vinden. Oplossen kunnen we het niet, het enige waar wij voor kunnen zorgen is dat deze stumpertjes een klap minder krijgen of in ieder geval iets in hun buikjes hebben.
Auto - maatje
We maken contact met Nederlanders in Kampala. Op zaterdag sluiten we een deal met Arjan en nemen één van zijn auto's over. Een auto die net zo oud is als onze jongste zoon Bryan. Nissan Patrol - Een beest van een 6 cilinder - ronkend onder de motorkap als een krolse tijger, klaar om de strijd aan te gaan met de jungle. Het is een rib uit ons lijf en daarom een geweldig maatje wat we erbij gekregen hebben voor de komende jaren Oeganda. De volgende stap is gezet, transport, onafhankelijkheid en mobiliteit zijn gegarandeerd. Telefoonnummer erbij voor de mechanicus, advies erbij voor nieuwe banden (a 150 euro per stuk) maar bovenal een auto waar we gepast trots op zijn. De Tank. De ideeen reizen om het uiterlijk van een ziekenauto uit MASH door Henry om te laten toveren in een bulamu.org plaatje, voorlopig doen we het er maar even mee en maken we de blitz doordat deze auto opvallend oud is. De meeste Patrols hier zijn even oud, maar zijn later geimporteerd, deze is vroeger aangeschaft door Foster Parents Plan (PLAN) direct in Oeganda en heeft nummerplaten die inmiddels bijna geld waard zijn.
Eindelijk tijd om zelf weer de rijvaardigheden te testen. Links rijden lijkt lastig te zijn als je er over nadenkt, hier lijkt niemand er over na te denken, iedereen rijdt toch over de hele weg heen, en als je dat niet doet, dan kost het de assen van je auto door alle kuilen. Heen en weer, wiebelend over de weg, bereiken we Bulamu Children's Village, wat een mooi doel was van de eerste trip. Als we het tuinpad naar boven bereiken en de weg verlaten, neemt Jolanda het stuur over en overwint ze de kuilen en hobbels totdat ze Joseph tegen komt die net met een bus vol Bulamers de berg af rijdt naar een nabije kerk. Een leuk moment, vol verbazing dat Jolanda zelf aan het rijden is (trots op m'n auto-maatje) en verrast over de grote bak die naar de village rijdt. Bulamu is nog altijd flink uitgedund. Veel kinderen zijn bij de relatives tijdens de vakantieperiode dus we hebben alle tijd om even met de aanwezigen te babbelen. We hebben "gezellig" met Auntie Juliet en ontmoeten Margreet, een kwieke 50 plusser die haar laatste dag in Uganda hier doorbrengt. Zo wil ik oud worden. Margreet is 50 plus zoals ze zelf zegt en zoals ze er ook uitziet maar toch schijnt ze de tweede wereldoorlog net niet meegemaakt te hebben. Wauw Amazing hoe dit werk met de Heer je kan verjongen.
Als we thuiskomen ben ik moe; vreemd contrast met het bovenstaande. Een zware auto, een zwaar stuur op een andere hoogte, wegen die half verzakt of verlegd zijn, de afslag naar Matuga die afgesloten is en de uiterste concentratie die nodig is om geen ongelukken te veroorzaken, geen schade op te lopen en de juiste weg terug te vinden. We zijn trots op de rit die we gemaakt hebben. Kaart op schoot, dwars door de metropool Kampala, door delen waar we nog nooit geweest zijn en toch gewoon voor het donker thuis. Ik begin me weer thuis te voelen buiten de muren van het guesthouse, sterker nog, ik wil er uit!
Vrijdagavond, de tweede week zit er bijna op.
Elizabeth en ik kijken elkaar eens aan. We worden wakker van de wekker, het is kwart voor acht en we verwachten Godfrey voor een beurtje voor de auto. We hebben het goed, we kunnen dankbaar zijn en dat zijn we dan ook. We staan constant versteld van de lieve vrienden en familie die we in Nederland hebben en waarvan we horen dat ze ook aan ons denken en zelfs initiatieven nemen om te komen of om iets te organiseren om ons te helpen. Geweldig. Samen hebben we het ook goed. We genieten van de rust en genieten van dit land, genieten van de drukte en genieten van de mensen. Genieten van onze vrienden en genieten van alles wat God aan ons gegeven heeft. Regelmatig, met name als we in de auto zitten, wind door onze haren, zonnetje of regendruppels op de ramen, Baijo slapen in haar kooitje achterin, hoort de één de ander met een brok in de keel zeggen "Gaaf Hé". We weten het van elkaar, dit is waar we altijd naar hebben uitgekeken, Route 66, Freedom, Genieten van Zijn pad voor ons.
Oeganda zou geen 6000 kilometer van Nederland af liggen zonder verschillen in cultuur en in de manier waarop mensen re-ageren en handelen. Het is heel wat om vakantie te houden in een land met een ander klimaat en een andere cultuur, het is heel wat meer om te leven in een dergelijk land. Nu zitten we nog in een guesthouse waarvan we af en toe denken dat het voor ons niet hoeft, op andere momenten vinden we het ook wel gezellig, kinderen in dezelfde leeftijd als onze kinderen, die voor stage, afstudeeropdracht of met een persoonlijke roeping in dit guesthouse een onvergetelijke basis voor hun toekomst leggen. We maken contact met Nienke, 19 jaar en al een jaar lang bezig met een stichting en een weeshuis waar ook Stichting Bulamu een paar bezoeken heeft afgelegd; René en Willem, die hun masters afronden in de koffiecooperaties en in ondersteuning van activiteitenbegeleiding voor kinderen en de laatste aanwinst, Stephanie en Josefien, die net een appartementje hebben gehuurd voor 6 maanden en tussentijds projecten doen, aangevuld met een zakcentje door te werken in een reisbureau en bij bakker Brood - jazeker, de bakker waarvoor ook Erik van der Berg werkt. Afijn, verschillen in mentaliteit, cultuur en omgang breken nu even op. Het clasht in de opgebouwde vriendschappen door onbegrip en door het gebrek aan communicatie. We begrijpen elkaar even niet meer en dat doet zeer, we weten ook dat deze weken het fundament gelegd worden voor ons leven hier. Na een paar dagen bezinning maken we een afspraak voor een gevolggesprek. De emoties zitten nog hoog, we weten ook dat dat goed is omdat hiermee duidelijk is dat de liefde niet weg is, maar dat we gewoon met elkaar duidelijk kunnen krijgen hoe we tot een verbeterde optimale samenwerking kunnen komen. Op woensdagavond volgen we de studie van Marcel over de Os en het rode paard, voor de intimi, zie ook de DVD van Joseph Prince over the four horses. Dit sterkt ons in de wetenschap dat we wijsheid hebben ontvangen en dat blijkt dan ook de volgende dag. Na een heerlijke dag met veel zon en goede gesprekken zijn we allemaal weer "on speaking terms" en vol van verwachting voor de dag van morgen, gelukkig in de dag van vandaag. Het leven is geweldig.
African Market
Ik zei al eerder "Ik wil er uit", waarmee ik zeggen wilde, het is tijd om door te gaan. Na een dag of 10 ontvangen we de eerste rekening en deze blijkt alleen voor drank en eten een bedrag van ruim 100 euro te bedragen. Jolanda en ik hebben over de duim berekend dat we het samen met ongeveer 500 euro per maand moeten gaan doen, dan is dit dus absoluut te veel. Het is allemaal wel verklaarbaar, onze gasten hebben meegegeten, een drankje gekregen en uiteindelijk betalen we voor 2 maaltijden het dubbele voor als we het zelf klaarmaken. Het roer gaat dus om, tijd voor de markt. Jolanda beweegt zich als een vis in het water. Tomaatje hier, uitje daar, paprikaatje, paar aardappelen, knoflookje en korte tijd later komt er een aroma uit de keuken van het guesthouse waar de gasten op af komen. Het leukste voor ons is dat we de volgende dag besluiten om Tortilla de Patatas te maken, samen met Happy en ook aan Sarah, de kok van het guesthouse, beloven te laten zien hoe we dat doen. Zo staan we dan 'smiddags met een pan vol olijfolie aardappeltjes en ei te bakken en proeft het hele personeel mee van Spaanse Tapas. Voor ons ook heel leuk om dit met Happy te kunnen doen, die vanuit de cultuur als man niet gewend is te koken, maar nu wel ziet dat het een hoop lol kan opleveren om iets samen in de keuken te doen.
Business proposals
In de afgelopen jaren heb ik al heel wat business plannen ontvangen in Oeganda. Meestal vooraf gegaan aan de mededeling dat de schrijver een zogenaamde Entrepeneurs cursus had gevolgd en hiervoor een heus certificaat had ontvangen. Ik herken dit wel een beetje. Kan me nog goed herinneren dat ik circa 25 jaar geleden op de bedrijfsschool van Shell continu geconfronteerd werd met leraren die ons voorhielden dat we allemaal wachtchef zouden worden. Dat is nog wel aanwezig in Oeganda in de bevolkingslaag waar wij ons in bewegen. De onderlaag, zonder daarmee te denigreren, de wezen en behoeftigen, die door kerken, hulpverleners, voogden en ouders toch allemaal voorgeschoteld hebben gekregen dat zij het kunnen maken in deze wereld. Dat is ook zo, daar ben ik van overtuigd; God heeft het beste met iedereen voor en is een God van voorziening, Hij zal dan ook de mensen bij elkaar brengen en lichamen vormen die elkaar ondersteunen. Ik ben blij dat we hierin een steentje bij kunnen dragen en ook onze beperkte westerse kennis kunnen combineren met de manier van handel drijven in Oeganda.
Sebo I need your help.. Meneer René, ik heb 12 miljoen shilling nodig (4000 euro) voor mijn businessplan... Het zoveelste plan waarin een auto gekocht wordt en een computer met een gapend gat in de begroting of een onvoorziene post die circa 80 procent van de balans inneemt. Je kunt er alleen om lachen en vervolgens beginnen de gesprekken. Heerlijk dat het allemaal zo onvolwassen is, heerlijk met name omdat dit zo veel mogelijkheden geeft om aan de basis te beginnen. Voorzieners, investeringen, doelen in het leven, richting, en noem het maar op. Waar Jolanda en ik echt blij van worden, en wat we met Stichting Bulamu ook echt willen bereiken is de wetenschap dat God voorziet en helpen in structurele aanpak, waarbij de Oegandese hand-ophoud mentaliteit verandert in trots op dat wat zelf verwezenlijkt wordt. We hebben daar al mooie voorbeeldjes van gezien en deze wijsheid is echt niet van ons. Oegandeze hebben ons verteld dat de term voor blanke (Muzungu) letterlijk vertaald betekent : Hij die geeft. Geen wonder dat je dan gewoon vraagt en verwacht.
Vandaag krijg ik opnieuw een business plan onder ogen. Vandaag hebben we de tijd en morgen ook. Micro Krediet, schaarste en ondernemerszin, maar ook opstapjes, multitasking, verspreiding en hulp aan anderen. Dit plan heeft inhoud en mogelijkheden, is doordacht en korte termijn draagkrachtig en bovenal, de reden voor deze business is het vergaren van geld voor het betalen van de studie. Ik heb er geloof in. Het gaat goedkomen. Vanaf vandaag is Bagenda Poultry een feit, we zetten het plan uit, berekenen en herberekenen het budget, gaan de investering en de markt nog een keer na en hebben geloof in een plan dat vele studenten gaat helpen. Het plan gaat als evenement op facebook. 555 euro totaal investering zorgt voor 400 kippen die er voor gaan zorgen dat over 2 jaar de totale investering is terugbetaald aan de investeerders en 150 euro per maand overblijft om studie en onderdak te genereren voor één student, tevens zal deze business veel aankomend studenten gaan helpen om te zien hoe een bedrijf zich ontwikkelt, wat er voor nodig is en waar rekening mee gehouden moet worden. Mark my words, over 5 jaar gaat Bagenda Poultry naar de Oegandese beurs ;-) Als leuke bijkomstigheid komt het feit dat we voor deze student (Bagenda), die een Lawyer study (studie tot advocaat) wil gaan volgen, voor de start van zijn business vandaag bij de bank een rekening zijn gaan openen; hier ontmoetten we ook onze eigen advocaat waarbij deze twee ons niet meer nodig hadden en enorm veel informatie konden uitwisselen. Het is bijzonder om te merken hoe alles loopt.
Het is tijd om af te sluiten nu. Het is bijzonder om te merken hoe veel er te vertellen is over krap 2 weken rust ;-) In de volgende blog ga ik in op zaken die voor de toekomstige firma, stichting of vrijwilliger interessant kunnen zijn. De wetgeving en richtlijnen in oeganda, de politie, waar we vandaag al door werden aangehouden, het huren van een huis en het nut van een eigen advocaat, de kosten, de bureaucratie en de cirkelbeweging waardoor iets nooit rondkomt omdat ieder formulier wacht op een ander formulier dat niet kan worden ingevuld voordat ... Awel, droge kost dus voor emotie rakkers, maar leuk voor de rationalisten onder ons.
Slaap lekker of op z'n Oegandees Sula Bulungi. Half 12 in Rubaga Kampala, voeten kapot gestoken door de muggen, sneeuw in Nederland en hier op het terras een graad of 20.
We denken aan jullie