Beste allemaal, sponsors, vrienden, geliefden en volgelingen
Uganda Update René en Jolanda, Stichting Bulamu, 16 februari 2013
Sorry als onderstaand verhaal soms wat kromme zinnen bevat. Gisteren heb ik het hele verhaal in het Engels gemaakt en voor het gemak vandaag een Google vertaling eroverheen gezet, dat leidt hier en daar tot wat Anglicisme, zo goed als mogelijk aangepast en aangevuld en hier en daar wat weg gehaald. Het pure verhaal staat op onze Engelse pagina.
De tijd vliegt als je het naar je zin hebt. 7 Weken zijn al voorbij.Het was hartverscheurend om op het vliegveld te merken hoeveel liefde en vriendschap we mee konden nemen naar Oeganda.
We waren van plan om in de eerste weken in Uganda een pauze in te lassen, om ons lichaam en onze gedachten rust te gunnen van de harde arbeid van de laatste weken in Nederland. Het legen en schoonmaken van het huis en het afscheid nemen van herinneringen van de 25 jaar huwelijk kostte veel inspanning en een aantal emotionele momenten, direct ondersteund door de wetenschap dat onze stappen reeds voorbereid werden door God op een pad dat voor ons leidt naar Afrika .
De werkelijkheid is echter anders dan de planning en dit is dan ook het leven dat we omarmen, wetend dat wij vandaag leven, niet wetend wat morgen zal brengen. Dit brengt geen onrust, we ervaren dat het juist vreselijk gaaf is om zo te kunnen en mogen leven.
De eerste maand hebben we doorgebracht in het ICU guesthouse van Sander en Sarah, in Rubaga, Kampala. Dit was een zorgeloos bestaan in een vriendelijke omgeving waar we veel van de mensen die we bijna een jaar geleden achterlieten weer konden ontmoeten. Christopher, Alex, Mozes, Happy, Rembo, Marjon en vele anderen kwamen langs voor een flesje frisdrank en een leuke babbel. De eerste projecten zijn hier ook gestart, het ondersteunen van Alex in zijn Bukedde TV Video-project, het opstarten van Bagenda Pluimvee door Happy John in samenwerking met Ruben en het initialiseren van de eerste ruwe planning van microfinanciering bedrijfjes voor Rembo Francis en Kato Brian. Ondertussen waren we in staat om wat meer Luganda te leren met Bosco, James, Sarah en Alice, om te netwerken en chillen met veel Nederlandse ondernemers en studenten. Baijo, onze poedel kreeg hier tijd genoeg om te wennen aan 2 Oegandese Embwa (Honden) en aan de tropische temperatuur. Tropisch is het maar tropische was het niet. Zelfs in Oeganda is de verandering der tijden duidelijk te merken. Het is nog nooit zo nat geweest als dit jaar in Oost-Afrika en vele dagen moesten we rijden door modderpoelen, niet in staat om alle kuilen in de kleiwegen te vermeiden.
Rijden ja, want een van de eerste aankopen die we deden was meteen de grootste aankoop die we ooit deden in Oeganda. Dus kochten we een 16 jaar oude Nissan Patrol, onze beste vriend tot nu toe. Wat een beest, betrouwbaar, grote, sterke en onmisbaar om zonder rugklachten de Oegandese wegen te berijden. Vorige week hoorden we een man op een boda (bromfietstaxi), achter ons, hardop lachen waarna hij ons toeschreeuwde dat wanneer we bereid zijn om te verkopen, hij wil kopen. Een dergelijke oude Nissan, zoals we nu rijden wordt vaak gezien in Oeganda, echter, deze werd niet geïmporteerd, maar gekocht bij Nissan Kampala door Foster Parents Plan en bezit dus originele 16 jaar oude kentekenplaten. Soms maken we lol over het idee om een rood kruis op het dak te schilderen en rond te rijden als ambulance of de auto in gebruik te nemen met UN op de zijkanten.
Het zien van Abazungu (blanken) in zo'n oude auto met een schaapje (Baijo onze poedel) in de bagageruimte is drievoudig reden om met open mond ons na te staren. Het is zelfs een reden om meerdere keren te worden aangehouden door de verkeerspolitie, maar ok, in genade, glimlachen we vriendelijk, vertellenwe opnieuw dat het een hond is en geen handdoek en rijden langzaam en vloeiend weg.
De tweede week zijn we begonnen om kennis te maken met de omgeving en het verkeer. Langzaam voeren de wegen ons meer en meer naar het hart van Kampala en per ongeluk kwamen we twee keer in het epicentrum van deze geweldige stad. Downtown, waar ongeveer 500.000 voetgangers proberen hun weg naar de vele winkels, restaurants, boda's (taxi-motorfietsen) en taxi's te vinden zonder iemand aan te rijden op de overvolle wegen waar de mensen als mieren in een termietenheuvel krioelen. Het enige wat je kunt doen is lachen, houd je rust en probeer je gas en rem te gebruiken voor elke millimeter voortgang. Als er een plaats in de wereld waar je kunt leren hoe je een auto bestuurt, dan is dat in Kampala. Jóngen, ben ik blij met onze Patrol.
Wij zijn vrij bekend in vele wijken van Kampala, en in week drie verleggen we ook onze routes naar de buitenwijken in de omgeving van Wakiso, Matuga, Kawempe en Bombo. We bezoeken Bulamu Children's dorp een paar keer, om hen aan te moedigen in de moeilijke tijden die ze doormaken. De eerste weken waren er vrijwel geen kinderen in de buurt, omdat ze allemaal uitwaaieren tijdens de vakantie naar de familieleden die bekend zijn, een aantal van hen heel ver weg in de "villages". In de laatste week van januari waren we in staat om hen allemaal "Thuis" te zien terugkeren voor het begin van een nieuw schooljaar. Door het ontbreken van financiële middelen is Bulamu Children's Village veranderd in Bulamu Children's school , waar gelukkig de niet-afgewerkte huizen gebruikt kunnen worden als een prive-basisschool. Een nieuw begin.
Deze week opnieuw geen rust voor Elizabeth en Rene. Jolanda veranderde haar naam in Uganda in haar geboortenaam Elizabeth, die aanbidder betekent, en dat is wat ze is. We zijn lekker bezig. Door genade ontvingen we weer een donatie van een kerk in De Bilt, vlak voor vertrek naar Oeganda, voor Beth Elisa, het huis waar tante Beatrice 9 kinderen opvoedt. In 2011 waren we in staat om ze te verplaatsen van een 1 kamer huis naar een twee kamer huis in Matuga, in de buurt van een goede basisschool, de fondsen waren op dat moment net genoeg omde huisvesting, scholing en wat te eten te betalen en door extra sponsoren van een kerk in Tinte, zijn we nu in staat om de 9 kinderen en Beatrice te coachen om voor altijd verandering in hun leven te brengen. Elke week bezoeken we Matuga.
We betaalden de huis huur tot maart, gingen naar de HIV kliniek (een van de kinderen lijdt vanaf haar geboorte aan hiv) en gingen naar de markt om wekelijks eten te kopen. Begin februari gingen we naar de school voor een gesprek met de directeur en kochten we alle benodigde schoolboeken en accessoires en, God zij dank, vorige week, 13 februari hebben we een prachtige dame uit de Verenigde Staten ontmoet, die met haar gezin vier kinderen gaat sponsoren. Dit samen met 2 sponsors uit Nederland, staat garant voor de wekelijkse vraag naar voedsel, het ziekenhuis en transportkosten, huisvesting en schoolgeld. Toch geloven wij in nog 3 sponsors voor de overige 3 kinderen en een sponsor voor tante Beatrice.
Voor nu kunnen we zelfs aan onze sponsors vertellen dat we al gesproken hebben over en een bezoek afgelegd hebben aan een nabijgelegen huis, dat we kunnen huren voor bijna dezelfde hoeveelheid geld en dat Beth Elishah voorziet van 3 slaapkamers en een tuin. Dit is een van de doelen van Stichting Bulamu, ter ondersteuning van zelfstandigheid. Door middel van de tuin, zal Beatrice in staat zijn om voedsel te verbouwen voor Beth Elishah en om voedsel te verkopen om een inkomen te verwerven.
Scholing is een enorme onderwerp in januari in Oeganda. Iedereen is druk bezig om de nodige schoolgeld te vergaren voor de uniformen en schoenen. Schoenen verkopers hebben problemen met het aankopen van zwarte schoenen tegen redelijke prijzen, mensen praten over schoolgeld en niets anders en zelfs de hoeveelheid verkeerscontroles is extreem, omdat veel agenten proberen om het schoolgeld voor hun kinderen te halen uit corruptie tijdens overtredingen in het verkeer. Voor ons betekenen januari en februari een intensief programma. Het kopen van de schoolbenodigdheden is een lange tijd geleden voor Taata en Maama. We lopen weer in de supermarkten met honderden boeken, pennen en lijsten om allerlei soorten schoolbenodigdheden te kopen. Sommige items zijn vreemd voor ons en we moeten de medewerkers van de winkels vragen wat bedoeld wordt met bezems en scheermesjes. Binnen of buiten bezems? Kinderen moeten het stof vegen van de vloeren, jongen of meisje rasorblades? Geen idee, maar ze lijken te worden gebruikt om de potloden te slijpen en dus kopen we maar een paar puntenslijpers ;-) Stapels zeep, toiletpapier, pakken papier, bedenk het en we kochten het. Niet alleen voor de kinderen van Beth Elisa, maar ook voor Simon, die Bulamu verliet voor een studie aan Mengo Secondary School in Kampala en voor Jawii, gesponsord door Wijnie, die verhuisde naar kostschool. Op een dag vertelden we Jawii dat we geloofden dat er een sponsor voor hem zal zijn, waarop hij antwoordde dat hij dat al wist, want God had hem aan ons toevertrouwd. Er is een bijzonder verhaal tussen zijn sponsor en hem, Wijnie wilde iemand voor een lange periode van tijd sponsoren en we gaven haar alle verhalen en foto's van de kinderen van Beth Elisa, die ze weer aan ons teruggaf omdat ze zei dat haar sponsorkind er niet tussen zat. Ze had al band door de Geest met Jawii. We vertelden Jawii dat we hem zouden begeleiden naar zijn school op de eerste dag, omdat er voor kostschool veel spullen meegenomen moeten worden zoals een ijzeren kist, een matras etcetera. Op 4 februari om 9 uur vertrokken we van zijn huis, auto volledig vol met keukengerei, zijn moeder, zijn zus en ons, klaar om naar zijn school te rijden, denkend dat het ergens in Kampala is. Na een uur rijden kwamen we aan in het noorden in een stad genaamd Bulamu, op een school genaamd Bulamu Boarding School. Is dat niet geweldig als je een stichting Bulamu hebt en nog geen weet van dit alles hebt.
Eind januari, werden bijna alle schoolgerelateerde afspraken afgewerkt en tussendoor zijn we bezig met de organisatie van de eerste genade conferentie van Feed My Lambs Uganda. Pastor Moses Mugalasi en zijn team regelden begin januari een eerste bijeenkomst in Umkas Guesthouse in Kawaala, waar vele vragen over het evangelie van de genade en het programma van 2013 aan bod kwamen. Er moest iets worden geregeld voordat het jaarprogramma gemaakt kon worden en tijdens de vergadering werd dan ook besloten om de structuur eerst vast te stellen. De suggestie om samen terug te trekken en te werken aan de stichting van FMLU in een combinatie van fellowshipping en training werd snel omarmd en door een donatie uit Nederland kon een weekend worden georganiseerd in Kavumba Recreation Centre Wakiso. Dit weekend vond vorige week plaats en bijna de volledige fundament van het Evangelie der Genade werd onderwezen, met veel momenten van samenzijn, discussie, beantwoorden van vragen, goed eten, plezier en zelfs het dopen van Jawii.
Kavumba is ook de plek waar Elizabeth en Rene hun tweede verblijfplaats vonden om tijdelijk te ontspannen. Besloten werd afgelopen zondag, om niet samen met de groep te vertrekken uit Kavumba, maar om een prijs voor een maand te onderhandelen. Tijdens de eerste weken waren we op zoek naar een huis, maar het leek nog niet Gods plan te zijn om al een vaste plek te regelen. God liet ons al wel een aantal keren genieten van de omgeving van Naalya. Een wijk van Kampala in de buurt van Kisaasi, waar Moses woont, vlak bij de snelweg die ons naar alle kanten van Oeganda kan leiden en vlak bij een business omgeving waar we een kantoor voor Stichting Bulamu, voor Gopherit en voor Feed My Lambs Uganda kunnen openen (Noodzakelijk voor de aanvraag van een bankrekening, voor een verblijfsvergunning en een werkvergunning). Wij waren zelf nog op zoek in Nansena en Wakiso en uiteindelijk hebben we dan nu ook een tijdelijk verblijf in Wakiso. We laten het aan God over en zien wel wat het gaat worden. Het is ook wel gaaf om in meerdere gebieden te hebben gewoond, kwestie van de koffers weer inpakken en wegwezen. Op dit moment leven we dus niet meer in Rubaga, in de smog van Kampala, maar verhuisden we onze spullen op dinsdag naar de landelijke omgeving van Wakiso, waar we genieten van de enorme hoeveelheid sterren 's nachts en van de prachtige omgeving en de bergen en zelfs gebruik maken van het zwembad om het zweet van de zon, die nu in ieder geval een paar uur per dag schijnt, weg te wassen. Het is heet en gisteren zaten we aan het zwembad toen een paar schoolklassen aankwamen voor zwemles. Als muzungu (blanke) is het altijd gemakkelijk om je rechtvaardige positie in te nemen en dat is wat ik deed, het helpen van een paar kinderen in het water met hun zwemlessen. Tijdens de 2 uur zwembad voelden zowel Elizabeth als ik niet dat het zonnetje ons behoorlijk aanraakte, tot aan de moment dat we ons weer aankleedden. Nu zijn we geen muzungu meer, maar rood over al onze niet-bedekte lichaamsdelen.
Zaterdag 16 februari zijn we naar het noorden gereden, om een stukje van Oeganda te zien dat we nooit eerder zagen. Waar we het al drie jaar over hebben, is vandaag begonnen, sight-seeing Oeganda. Ik geloof dat wij een van de weinige mensen van buiten Oeganda zijn, die in drie jaar Oeganda nog geen olifant, leeuw of krokodil hebben gezien. Safari of reizen is tot nu toe alleen gebeurd tijdens een van onze conferenties, maar ook vandaag hebben we toch weer mogen zien waar onze harten werkelijk door geraakt worden, rijdend op de snelweg zien we het landschap veranderen in een bergachtig terrein, uiteindelijk besluit ik om de snelweg te verlaten en het binnenland in te rijden . Meteen voelen we ons in de Hof van Eden. Traag Rijdend op zongedroogde klei paden, gekaderd door bakbananen, matoke en papaja bomen, omarmen we het Afrika waar we van houden, terracotta hutjes, zwarte koppies in de schaduw, oud en jong als families bijeen op de erfjes, jongens die elkaar met hun boda´s opzoeken onder het gebladerte, allen wachtend op de langzame daling van de middagtemperatuur. Oud en jong geïnteresseerd in het enorme voertuig de lippen wijkend tot een brede tandenlach als ze ons zien rijden. Handen de lucht in, steeds luider wordende kreten van vreugde en dat allemaal gewoon uit vreugde dat we langs rijden. Toen we langs een poeltje in het bos reden, waar twee vrouwen de was doen, zwaaien ze zo immens dat ik besluit om terug te rijden. Gelijk komen ze naar ons toe rennen om ons te vertellen dat ze zo blij dat we langs komen. En we rijden alleen maar rond. Zo eenvoudig is het leven, zo is Afrika.
Ik kan mijn leven niet meer veranderen, dit is waar mijn hart ligt, mijn lichaam, mijn leven, mijn wezen. Deze nacht realiseerde ik me dat het bedrijfsleven bepaalt wordt door Gods zaken. Proberen iets van business voor onszelf op te zetten is eigen werk en loopt tot nu toe niet in de gewenste flow. Ik realiseer me ook dat het opzetten van bedrijfjes voor de studenten van Bulamu iets is waar ik veel plezier uit haal, het inpakken en retailen van eigen business is iets dat nu echt niet gaat lukken in de komende drie maanden, op het moment dat ik dan iets opgestart heb moeten we weer even naar Nederland en ligt de investering stil met alle gevolgen van dien. Er zal een sponsor geleid door God aangewezen worden om zijn aardse geld met ons te delen, zodat we voor Hem ambassadeur kunnen zijn in Afrika.
God heeft andere plannen met ons, coaching anderen en het leven Zijn leven in overvloed, halleluja, we gaan het beleven.
Vandaag lekker met onze sponsorkinderen naar de kerk geweest in KatiKati. Worhip Harvest. Opnieuw een feestje gevierd en daarna lekker gegeten bij Java´s. Lekker gebabbeld met de bedrijfsleider, een Indièr die het fijn vindt met ons te praten, hij is tenslotte ook maar alleen in Oeganda en gaat pas over 10 maanden weer een keer naar Indiè terug. Morgen met Simon mee voor zijn eerste schooldag op Mengo. Dinsdag business talk voor het opzetten van het chapati winkeltje van Rembo en voor de voortgang van Bagenda Poultry, gevolgd door een bezoek aan Pastor Moses Mugalasi. Woensdag naar Beth Elishah voor de wekelijkse boodschappen. Donderdag een gesprek met pastor Ronald uit Mukono, samen met hem gaan we een stuk grond in de villages van Mukono bekijken waar hij een deal voor heeft gesloten om een kerk te starten. Vrijdag...mmmm ik begon dit verhaal te vertellen dat we de planning aan God overlaten...misschien gaan we vrijdag wel een poosje samen weg, of brengen we een dag aan het zwembad door...voor nu
Sula Bulungi , slaap zacht vrienden.
Sula Bulungi , slaap zacht vrienden.
Geïnteresseerd in meer verhalen of meewerken aan ondersteuning?
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.">Paypal - Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
www.onsnieuwekamp.nl
www.facebook.com / bulamu.org
www.bulamu.org