2014 in geblogde stukjes via facebook

Op oudjaarsdag 2013 vliegen Jolanda en Rene opnieuw naar Oeganda. Ons verblijf van 7 maanden (8 maanden voor Jolanda) in The Pearl of Africa was geweldig. Onze terugkeer naar Nederland ook. Met open armen werden we weer opgevangen en langzaam wenden we weer aan het leven in de natte klei. We hebben het goed en zijn rijk gezegend dat we een leven zoals dit mogen houden. Vaak vergeten we hoe alles loopt of hoe alles gelopen is. In het begin van onze zeven maanden sabattical heb ik hier nog een blog bijgehouden, die verwaterde omdat de rest op facebook werd geplaatst. Later, terug in Nederland begreep ik dat niet iedereen facebook heeft en dat het overzicht snel weg is. Dus bij deze een vernieuwde poging in ieder geval voor de laatste maanden en wellicht later nog een aanvulling (in groen) van enkele nieuwe berichten over 2013. Veel leesplezier en bedankt voor uw steun.

ING 5721854 Stichting Bulamu Pernis 

10.01 Geschikt - Ongeschikt 

Er is een nieuw restaurant geopend in de Quality shopping mall. Een buitenrestaurant. Leuk, dat moeten we dan maar eens snel gaan uitproberen. Vandaag na ons rondje Mukono pikken we Brian op in Kawaala en Moses in Kisasi, Kampala, Uganda. We gaan naar Kawempe, waar Moses al een paar weken bezig is om een koor nieuwe nummers aan te leren voor een Video opname die we dit keer niet in de studio maar live gaan opnemen. Brian heeft inmiddels meerdere films gemaakt en zal vanavond zijn regisseursblik over het geheel laten gaan, terwijl Moses zijn nummers bijna af heeft en opnieuw de dirigentenrol op zich neemt. In Oeganda is het heel gewoon om liedjes te schrijven, te componeren, dirigeren, arrangeren en zelf nog mee te zingen ook. Je lacht je rot en wordt er behoorlijk door geraakt als je ziet dat minstens 1 van deze rollen niet volledig is ontwikkeld maar het zelfvertrouwen en de passie zo ontzettend groot zijn dat alles lukt. Springend, luidkeels zingend, dansend en enthousiasmerend, vult een groepje van 20 mensen een groot gebouw met een passie die je in Nederland zelden tegenkomt. Ook hierom houd ik van dit land. Niemand vindt van zichzelf dat hij ergens niet voor geschikt is. Vandaag overhandigden we aan Ronald een schort van het Nederlandse leger met Geschikt, Ongeschikt. Hij vroeg me wat dat betekende en na mijn uitleg lachte hij met ons mee maar ik ben er van overtuigd dat hij het niet snapte. In Oeganda is NIEMAND Ongeschikt, dat komt gewoon niet voor............

Hoewel, met Bryan en Moses rijden we nog even onze wijk in om het nieuwe restaurant te testen. We hebben nog een half uur dus dat moet lukken.......in Nederland.

Ongeschikt!!!!

Uit de uitgebreide kaart zoek ik een biefstukje met champignons. Sorry we hebben geen biefstuk vandaag. Doe me dan maar een burger met kaas en bacon, heb je die wel, ja die hebben we.
Moses wil de soep van de dag. Welke soep heb je? Welke soep wil je? Heb je champignonnensoep? Ja dat kunnen we maken. Is ie dan dik of dun? Wat wil je? Ik wil dikke soep, geen heldere. OK die kunnen we maken.
Jolanda wil een tuna / maijo sandwich. Heb je dat? Ik geloof dat we wel tonijn hebben maar wil je met Maijo? Ja natuurlijk. OK maar dat is zonder patat. Geduldig leggen we uit dat in Nederland een sandwich altijd zonder patat is, in tegenstelling tot Oeganda waar altijd patat bij de sandwich geservereerd wordt, dus dat dat er nu niet bij zit is geen probleem.
Brian eet voor de eerste keer in een restaurant en zit onze gesprekken zo eens gade te slaan. Ik help hem zijn keuze te maken zoals we dat inmiddels met zo veel jongens gedaan hebben. Wij hebben echt een geweldig leven. Als een sponsor een samenwerking wil aangaan met iemand die (nog) geen onderdeel is van onze stichting dan gaan we altijd eerst met de gesponsorde een hapje eten om de sfeer te bepalen en de zenuwen te verlagen. Dit is ook altijd een moment waarin we deze jongens iets kunnen bieden wat ze niet kennen. Waardoor ze even uitstijgen boven hun wezenbestaan en zich een voelen met de wereld die ook om hen heen bestaat, en die steeds groter wordt. DAn gaan we altijd het rijtje af. Meestal bij kinderen die helemaal niets anders kennen dan kip en rijst eindigen we met patat met kip en toch volgen we het patroon, wil je vis, varken, geit, rund of kippenvlees, geen vlees of pasta, wil je patat of rijst en wil je salade of gestoomde groenten.
Brian gaat voor Pork Chops. Afhankelijk van het restaurant een combi tussen spareribs en een Tbone steak en pork is ook iets wat de meeste jongens wel kennen.
Het wordt al iets frisser en de tijd loopt snel en na een kwartiertje of zo wordt voor Jolanda een Tuna / Ketchup sandwich gebracht - zonder maijo en voor mij een Kaas / Bacon burger zonder burger. Twee dikke hompen half gesmolten kaas houden drie stroken gebakken bacon tegen in een broodje dat half nat is geworden van het uitgedropen vet, maar waar is de burger? We lachen ons rot en zetten snel onze tanden in deze culinaire hoogstandjes en als we het geheel half op hebben vragen we ons af waarom we nog geen activiteit zien naar onze Oegandese broeders. Als het inmiddels half zeven is en we gaan twijfelen of we het inlooptijdstip van 7 uur uberhaupt wel gaan halen vragen we aan de serveerster hoe het staat met de soep. Die komt er aan zegt ze en als we vragen hoe het staat met de porkchops herhaalt ze onze vraag, Porkchops? Na enig gefrons van haar wenkbrauwen zegt ze tegen Bryan: Keep your hope, your pork is delayed somehow (Blijf hopen, je varkensvlees is iets vertraagd). Dit klinkt onheilspellend. Om ons heen wordt het al donkerder als eindelijk de soep wordt geserveerd. Een soort champignonnensaus die een biefstuk niet zou ontsieren. Op een broodje behoorlijk als smeersel maar als soep .... Ongeschikt en waar blijft de pork, nog maar eens vragen en nu krijgen we als antwoord iets kriegel gesteld dat de pork wel eerst tijd moest krijgen om te ontdooien. Als Brian zijn bord voor zich krijgt moet ik zeggen dat hij in ieder geval een gerecht heeft gekregen dat het meest overeenkwam met wat hij had besteld. Het duurt even ... maar dan heb je ook wat.

Oh ja, benieuwd of we het gehaald hebben? Ik heb echt m'n best gedaan en ook hiervoor zou je een keer mee moeten rijden om gewoon eens te weten wat het is om in een auto in het verkeer in Oeganda te rijden. Dan wil ik nog wel eens horen hoe moeilijk Milaan, Parijs of Rotterdam is. Jolan heeft eindelijk weer eens een stukje met haar ogen dicht meegemaakt. Op de roundabout voor Boise konden we dit keer slechts driedik passeren omdat er 2 vrachtwagens probeerden hun achterkant in mijn dakstijl te planten en toen we eindelijk de afslag vanaf de rotonde genomen hadden zijn er dit keer zeker 100 brommers en fietsers langs, naast en voor de auto heen geglipt voordat we de 15 meter naar de volgende afslag konden nemen en ... opnieuw geen krasje erbij op de auto. Kwestie van laten rollen hahaha. Uiteindelijk waren we aanwezig om kwart over acht, maar de laatste drie kwartier had ik niet willen missen.

En nu ben ik moe. Jolan ligt al heel diep adem te halen, ze heeft het verdiend. En voor jullie als volgers van onze verhalen, geniet ervan, het leven is te mooi om te sikkeneuren, voor onze sponsoren in dank, liefde, geld of goed, we hebben weer een aantal mensen blij mogen maken en jullie hebben ons weer blijgemaakt omdat we dit mogen doen. Chapeau en bedankt, jullie zijn kanjers

10-01 Ronald en Rachel - Christ Tabernakel Church

Donatie - drie koffers linnengoed en kleding. In 2011 voeren we met een boot uit naar de Buvuma Islands in het victoria meer, voor een crusade bij de plaatselijke kerken op een van de grotere eilanden. Tijdens dit bezoek, georganiseerd door Fernando Pauwels, onze Belgische vriend, maakten we kennis met Sabine, Marjon Meijnsbergen, Edgar, Joseph, Kennedy en Ronald.

In 2012 voerden we gesprekken met Ronald over zijn visie en missie om een kerk te starten in de moslimgemeenschap rond Mukono. In 2013 waren we in staat om Ronald en zijn vrouw Rachel financieel te steunen in het registreren van de organisatie rond de Christ Tabernakel Church. Tevens hebben we Ronald geholpen in een kleine, door ons prive ondersteunde, investering in de schoenenhandel, die voor de huur en de voeding voor zijn vrouw en dochter nodig is. Ook Ronald werd helaas getroffen door de brand op de markt in Kampala en verloor zijn hele bedrijfje (zie onder) Toch was het eenduidige antwoord van Ronald en Rachel, toen we lekker bij hen op de vloer zaten te eten, dat 2013 een goed jaar was en dat het goed met hen ging. Vervolgens vertelde Ronald in een vijftal anekdotes hoe het hem vergaan was, met zijn ministry, zijn kerk, gestart in een geleend klaslokaal, zijn doordeweekse diensten bij een uit een andere kerk verstoten vrouw en zijn bijbelstudies thuis. We hebben veel bewondering voor dit gezinnetje en voor de evangelist die er altijd op uit gaat en ook nog eens als oom uit Kampala vrijwel de hele familie in de village helpt met scholing en onderdak. In de maanden voordat we vertrokken naar Oeganda hebben we nog een selectie gemaakt uit de gedoneerde kleding en het beste er uit gehaald, voor zover we onze 92 kilo bagage konden meenemen. Een koffer kleding voor Beth Elishah, wat kleding voor Jane en Shamim en drie koffers vol met kleding en ander textiel voor Ronald en Rachel om opnieuw hun bedrijfje op te starten. Vandaag (11-01) hoorden we van Ronald dat Rachel al voor 55.000 shilling had verkocht. Ze staan nog steeds in het rood maar de bestellingen komen binnen. Op naar een nieuwe start.

10-01 De verhalen van Ronald: Lamara

Typische cultuur. Mannen en vrouwen zijn gelijk totdat.
Ze willen graag een meisje. Op zich al een uitzondering voor Oegandezen die liever eerst jongens hebben, maar na drie jongens is het heel duidelijk, mama kan geen meisje krijgen dus papa zoekt een andere vrouw. Niet om mee te trouwen of zo, of om van te houden of zo, nee gewoon omdat er in hun huwelijk geen meisjes zijn...en wilden ze niet altijd al een meisje? 

Negen maanden later wordt er een jongetje geboren in het andere huis. Papa heeft vier zoons en is zwaar teleurgesteld in allebei de vrouwen.

Er wordt voor de man gebeden, voor de vrouw gebeden en gebeden worden verhoord. Papa's echte vrouw baart een jaar later ....tadadada.... een meisje. Groot feest zou je zeggen, maar dat vindt papa niet. Papa vindt het maar raar ...mama kon toch geen meisje krijgen van hem, dus met wie is ze naar bed geweest.....

Mama is ten einde raad. Papa gelooft haar niet en ze is echt nooit vreemd geweest, papa verwerpt haar en is zijn geloof in haar verloren en geeft het kind twee Ancholi namen die de betekenis hebben van verdeeldheid zaaien en de stam uit elkaar drijven, het kind is dus gezegend met een naam vol verdoemenis. Mama krijgt de schuld en papa heeft het opgelost. Geen kennis van zaken, geen wijsheid, je komt het nog overal tegen. Van urine krijg je Aids, als het regent krijg je malaria en als je als man vreemdgaat geeft je je vrouw en je dochter de schuld. Wat een land.

Voor de romantici onder ons: het verhaal krijgt nog een mooi staartje. Onze pastor neemt zijn pastorale taken op zich en in een meeslepend verhaal van zeker een half uur, waarvoor je zelf maar naar Oeganda moet komen omdat ik de sfeer met een bord matoke, jam, ananas en pindasaus met eggplant niet op facebook kan nabootsen, vertelt hij dat het pastorale werk haar vruchten heeft opgeleverd. Uiteindelijk komt de vader tot inkeer en op de dag dat het meisje haar naam officieel in de kerk toegewezen krijgt, belt de vader op dat NIEMAND behalve hij haar naam mag openbaren...en als hij de kerk inloopt, onder het toekijkend vrezend oog van de aanwezigen...noemt hij het kind bij haar naam:

Lamara

Zij die geliefd is

10-01 Godfrey, Rikki en Ethan

Donatie - 2 printers, wat electronica en een doos vol kleding. Godfrey kennen we al vamaf het begin. En ook van later, want Godfrey bracht veel tijd door in het huis van Moses. Met Godfrey hebben we veel gelachen, serieuze gesprekken gevoerd; ik ben met hem, toen Moses ziek was, met Rembo naar het nationaal Museum in Kampala geweest, waar we hun tribes hebben opgezocht en we hebben excell macro's ontwikkeld voor de stichting en de eerste boekhouding van Hands of Love opgezet. Godfrey had een goede sponsor, die zijn studie IT betaalde, en Godfrey had een goede vriendin. Rikki, een Amerikaanse, die hem naar America wilde halen en toen dat niet ging zelf naar Oeganda kwam. Nu hebben ze beiden Ethan en proberen hun leven invulling te geven. In 2012 hebben wij Godfrey en Rikki kunnen helpen door een deel van de studie voor te schieten en na de bevalling wat medische kosten te dekken; nu konden we Rikki helpen met de hele garderobe van Jolanda en twee printers die we hier nog in de kast hadden staan, want het huis moet leeg. Godfrey en Rikki redden het wel maar moeten even door het dieptepunt heen.

 — with Godfrey Kayanja.

10-01 Zo'n goede auto

Deze auto is helemaal perfect. Natuurlijk iets duurder dan die andere maar als je ook naar Fort Portal wilt is dit de meest geschikte auto. Dat zou dan voor het eerst zijn dat we in Oeganda een auto rijden waar niets aan mankeert. Het meest in de buurt kwam nog onze zelfgekochte Nissan waarvan de Nederlandse eigenaar ons vertelde dat hij iets olie verbruikte (1 liter per 100 kilometer ;-( 
Met een hoop bombarie gooi ik een stapel biljetten van 50.000 shilling op tafel om de autoverhuurder, alweer een vriend van Moses, te imponeren en op deze manier de huurprijs voor 16 dagen omlaag te kunnen schroeven. Het lijkt op het eerste gezicht niet al te veel uit te maken omdat al snel de standaard prijs op zijn telefoon berekend wordt...en deze is heel wat hoger dan de prijs die ik in mijn hoofd heb...maar heel veel lager dan in eerste instantie doorgegeven was. Tegen Moses had hij gezegd, ik wil wel een auto verhuren maar niet tegen de normale prijzen want het is het seizoen en dus doe ik er 20% bovenop. Alleen rekenen is vrij lastig dus bleek het achteraf 40% te zijn. Ach, zonder verder een lang verhaal te maken, gingen we uiteindelijk met een deftige complete Toyota Corona Premio de deur uit en zoefden we al snel richting Kawaala voor onze eerste ontmoeting, maar niet zonder eerst even langs de benzinetank te rijden want de meter wees lager dan laag aan. Dit deed hij echter ook nog na het tanken. Mmmmhhhn maar goed, dan reken ik het wel uit door vandaag vol te gooien en over een paar dagen weer en te kijken wat ik gereden heb.

Airco aan, toch ook de raampjes open, radio aan, diep in het pluche; man wat rijden we lekker. Vandaag naar Mukono dus op de hoek van onze wijk laten we de auto vol gooien...en dat is dan ook echt vol...en komt vrijwel nooit voor, dus toen we de benzinetankemployee eindelijk zo ver kregen om te stoppen met druppelen voordat alles op de grond terecht zou komen, rijden we weg. Vandaag gaan we naar Rikky en Godfrey om hun net opgestarte internetcafe te bekijken en te zien hoe het met Ethan gaat. (zie ook de foto's van hen op onze tijdlijnen. Daarna gaan we door naar Seeta, in het binnenland tussen Mukono en Naalya, naar Ronald en Rachel, waar we zullen blijven om te eten en onderwijl nog wat spulletjes afleveren. Ook voor Godfrey en Rikki hebben we nog wat kleding en 2 printers om hen te helpen in deze lastige doorstarttijd.

Afijn, als we allebei ons broodje kaas ophebben rijden we Mukono binnen en parkeren we de auto bij de Shell pomp waar we altijd uitstappen. Ik wil nog even naar de bank maar als ik uitstap ruik ik een enorme benzinelucht. Dit doet me denken aan twee jaar geleden toen ik in 40 kilometer topsnelheid een volle tank benzine heb leeggereden omdat er een gat in de onderkant zat waaruit de benzine harder stroomde dan dat ik met de auto kon verbranden. Met schrik in het lijf heb ik m toen echt leeggereden en onderwijl verloren en bereikte ik net de garage van Eddie Lwanga. Nu, 2 jaar later loop ik om de auto heen en zie ik de benzine net zo hard als toen op de hete straat stromen. &*((^% Dat is spannend. Ben ik net op de plaats van bestemming, wat nu. Allebei hebben we even de zenuwen. Een huurauto waarvoor je in Oeganda persoonlijk volledeig verantwoordelijk bent, een lekke tank met 60 liter benzine, een druk centrum en staande bij een benzinepomp, een uitermate goede tijdbom.... Snel stap ik weer in en zet ik de auto in z'n achteruit en rijd ik m zo op de brug van het shell station waar we geparkeerd staan. Een geluk bij een ongeluk. Ik loop achter 2 monteurs aan het trappetje af en met z'n drieen staan we nu in de gleuf van een meter breed de onderkant van een auto te bekijken waaruit alleen aan de voorkant een druppeltje water van de airco naar beneden valt. Ik vertel hen nog wat zenuwachtig dat er aan alle kanten benzine naar beneden liep en beiden halen hun schouders op terwijl ze me vertellen dat dat gewoond e ontluchting is van de tank. In de tussentijd heeft Jolan Moses gebeld die op zijn beurt weer het verhuurbedrijf gebeld heeft, dat op haar beurt Moses weer even vertelde dat het logisch was en dat het onlogisch was dat wij de tank vol hadden laten gooien omdat er twee gaatjes bovenin de tank zitten waaruit dan de benzine naar buiten loopt.

Logisch toch. Een tank waarvan de benzinemeter niet aangeeft wat er in zit en als je m vol gooit loopt ie over. Dus ook als je een stukje gereden hebt in de hitte en er wat druk is ontstaan door de verdampende benzine, stroomt er wat benzine uit de tank op straat. Maar voor de rest is de auto piekfijn in orde......

Ach als je je hier druk over maakt, wat doe je dan in Oeganda. By the way, zegt Ronald later, je bent nu met een klein autootje (luxe uitvoering bijna 5 meter lang); Dit is de meest gewilde auto bij autodieven (zegt Ronald). Niet een mercedes of een andere, nee deze, die hebben ze in 10 minuten volledig gestript en de onderdelen kunnen ze overal kwijt. Dankjewel Ronald, bemoedigend om nog 16 dagen aan te denken. Deze auto is gezegend, en zo zijn haar inzittenden. Amen...Tukabulungi; drive safe.

09-01 John

Rene, ik heb een jongen die uitermate muzikaal is. 2 Keer in Nederland geweest en geen mogelijkheid tot scholing. Ouders overleden, woont bij zijn oma in de buurt van Masaka, heeft een broer die hem gedeeltelijk ondersteunt en drie jongere zusjes. Zo ontmoetten we John "Sjors" of John "Sjimmie", want we zijn vergeten wie de donkere versie was maar deze jongen heeft dezelfde vrolijke bolle looks. Met nieuwe sponsors gaan we eerst een gesprek aan, zoook met de gesponsorden en zo zaten we op donderdagmiddag bij de christelijke boekhandel aan de pasta terwijl John zijn varkensribbetjes wegknabbelde.

08-01-2013 Individuele sponsorprojecten

Vanmorgen vroeg naar Nankulabya om de huurauto op te halen, daarna naar Namungoona voor een gesprek met Brian Alvins Fred Walugembe Perton Ivan Kagisha Perton Andrew KirabiraJawii Christopher Lukooya Henry Kiryowa Luja en nog een aantal jongens, waarbij we uren bezig zijn geweest met coaching, gesprekken over school, toekomst, business, geloof en hoop. En daar word je heerlijk moe van dus nu (20 over 8 in Nederland dus 20 over 10 in Oeganda, met brandende voeten in bed en heerlijk groezelig aan het schrijven over alle ontmoetingen:

08-01 Brian A

Donatie Moederlijke en Vaderlijke liefde. Brian is cineast, regisseur en genade denker en spreker. Hij heeft boeken geschreven en films gemaakt en is een heerlijke prater. We slepen hem deze dagen overal mee naar toe. Naar het optreden dat hij gaat filmen, naar Worship Harvest en naar restaurants in de omgeving. Zie ook de blog op 10-01 Geschikt Ongeschikt

 08-01 Henry Kiryoa Luja - Artist

Henry Luja is de artist van Bulamu art, afgestudeerd aan Makerere University in kunst en eeuwig aan het vechten om zijn kunst te verkopen en aan zijn financiële verplichtingen te voldoen. Als stichting Bulamu en privé hebben we vanaf het begin Henry gesponsord door kunst voor hem in Nederland te verkopen, hem te coachen en ideeën voor het verbeteren van zijn verkopen te delen.

Heb ik je wel eens verteld wie de meest beleefde man is van Oeganda, dat moet Henry zijn. Heb ik je wel eens verteld dat er zeer georganiseerde mensen zijn in Oeganda, kom eens kijken in de studio van Henry. Weet je wie zijn leven in het teken van anderen stelt en zijn kunst op de tweede plaats stelt ten opzichte van de kunst tot het dienen van anderen.

Henry is ons anker. Ons jongerencentrum in Kampala, ons kantoor, onze ontmoetingsplek. Henry is kunstenaar en tijdens een van onze eerste bezoeken aan Namungoona bezochten we zijn studio. Nu we maandenlang in Oeganda hebben gewoond is Henry;s winkel annex studio 1 van de meest door ons bezochte plekken van Kampala geworden. We huren de studio van Henry voor de coachinggesprekken, hebben lol, familiebanden, Bryan Nieuwenkamp heeft een geocache geplaatst in Henry's winkel en er is daar heel veel gepraat de afgelopen jaren. Henry, zijn zus en zijn broer, vormen een geweldige familie. Mark, zijn broer, is timmerman en als we meubels nodig hebben komen ze bij hem vandaan. NIet te tillen en oerdegelijk, ik heb wat afgebonkt in de gammele straatjes (sleuven) van Kawaala om weer wat bij hem af te halen). Ook vandaag waren we weer bij Henry en onderhield hij ons tijdens zijn masterclass met cursisten met een gulle lach en een lekkere bak koffie. Na de gesprekken had hij samen met 1 van de jongens de auto gewassen, die we vanmorgen grijs huurden en nu wit weer meenamen.
Het is een bijzonder plekje bij Henry, dat bijna ten onder gaat aan de financiele malaise van een kunstenaar die de opbrengst van zijn schamele verkopen ook nog eens gebruikt voor medicatie en voeding van zijn hele familie.
Ik wil bij deze een oproep doen aan ieder die dit leest om eens na te denken of je nog kunst, een tas van patchwork, een schilderij of een ketting wilt hebben dit door ons mee te laten nemen of contact op te nemen met Christine Kars, die nog wat werk van Henry in Nederland verkoopt. Het lijkt er bijna op dat deze kleine middenstander op het punt staat om te verdwijnen en dat willen wij zeker niet.

Dit was het voor vandaag. Morgen ontmoeten we een nieuwe sponsorjongen, aangebracht door een nieuwe sponsor. Voordat we hem opnemen in ons programma gaan we een poosje met hem praten. Daarna komt onze huisbaas langs want we hebben besloten om ons appartement in Kampala op te zeggen. Natuurlijk jammer, het is onze trots en onze veilige thuishaven. Ons punt van rust en ook heerlijk volgens onze Afrikaanse maatstaven ingericht maar we weten ook dat we de komende jaren geld willen verdienen in Nederland en als we dan maar een paar maanden per jaar naar Oeganda kunnen dan is het geen wijsheid om voor een heel jaar deze relatief hoge huur te blijven betalen. Met pijn in onze gedachten maar met rust in ons hart nemen we dan ook langzaam afscheid van onze balkonnetjes, onze buurtjes, onze spulletjes en ook daarvoor hebben we heel wat bestemmingen in gedachten.

08-01 Jaawi

Donatie 200 euro voor het nieuwe schoolseizoen. Jaawi hebben we ontmoet ... dat ging eigenlijk heel vreemd. Jaawi heeft zijn lot in eigen hand genomen en is een volhouder. Toen we in Kawaala woonden, een arme wijk van Kampala, kwam Jaawi regelmatig even langs. Hij vroeg dan naar Bryan en was heel voorkomend naar Jolanda. Altijd beleefd, soms een kadootje meebrengend en voor een 12 jarige een bijzondere jongen. Toen er een sponsor naar ons toekwam hebben we niet lang getwijfeld en Jaawi aangeboden voor het sponsoren van een boarding school, die achteraf Bulamu bleek te heten in het plaatsje Bulamu. Dat was dus heel bijzonder. Jaawi blijft wel een bijzonder kind, en dat is hij. Moeilijk als je het druk hebt of te aanhoudend als je eens wilt uitrusten. Slecht luisterend en altijd een ander idee dan jij, waarmee hij een Nederlandse jongen het meest benadert ;-) Ook vandaag is er opnieuw veel gesprek nodig om iets duidelijk te maken. Toch komt hij er wel, want zo is het ook begonnen.

Ja...en nu heeft de overheid de school overgenomen, en de schoolfees (schoolgeld) gaan iedere term (ieder schooljaar heeft 3 terms die apart betaald moeten worden) met 50% omhoog en de leraren die geven anderhalve week les en dan gaan ze in staking en het was een katholieke school en nu zit ie vol met Islamieten...........
Dus nou heb ik nog tot aanstaande vrijdag
En nou heb ik een school gevonden hier vlakbij, dat is ook een school die wel de vakken geeft die ik nodig heb en die kost wel veel meer maar ik moet ff tegen jullie vertellen dat je dan wel op moet schieten want als ik voor vrijdag niet heb ingeschreven dan kan ik niet op school en dan weet ik ook niet hoe ik verder moet.

Ho ho ho...........

En dit lieve sponsors maken we dus ook mee. Doodmoe word je er af en toe van en dat maakt het dan ook zo leuk. De een motiveert ons en helpt ons anderen te motiveren. Eigenwijs is een term die bij ons allebei past en wellicht voelen we ons daarom zo lekker aangetrokken door dit eigenwijze land met haar eigenwijze mensen.

Het is zo lastig om nee te zeggen ... Als ik het niet doe wie doet het dan ... Zonder mij hebben ze niets ... Ik verzeker je, hier kun je leren hoe je kunt overleven en hier moet je leren om nee te zeggen en mogelijkheden te zoeken om problemen om te zetten in uitdagingen en uitdagingen in kansen. Zo euforisch als ik was over het enthousiasme van ons nieuwe pareltje, zo trots ben ik op Mum Jolanda en op mezelf dat we ook met jongens van dit kaliber na een half uur uit elkaar kunnen gaan met een aantal afspraken en met het gevoel dat de gesponsorde trots is op zijn eigen verantwoordelijkheid en nog altijd blij is met zijn sponsor in Nederland ook al had hij de uitkomst volledig anders verwacht.

In de kranten van Oeganda is minimaal 1 artikel per dag besteed aan het helpen van mensen in het eigen land. Posters roepen op tot een sponsorloop om de kinderen in het vorig jaar overstroomde Kasese (2 dagen nadat wij er doorheen reden) te helpen. Oeganda neemt de verantwoordelijkheid voor haar eigen armoede steeds beter op. De tijd van het handen ophouden en achteroverleunen is gelukkig steeds meer aan het verdwijnen. 

Voor onze sponsors is het ook belangrijk dat ze weten dat ze niet verantwoordelijk zijn. Hier gaat het nogal eens fout in de hulpverlening. Natuurlijk is het zo, laat ik daar eerst mee beginnen, dat wij veel fouten hebben gemaakt, zelfs of met name in het overgeven (meer geven dan wijsheid toelaat) om daarmee een goed gevoel te krijgen. De status verhoging van onze gesponsorden was daarna vrijwel niet meer te compenseren of corrigeren. Op het moment dat je 1 iemand uit de sloppenwijken in een huis plaatst en voorziet van een koelkast met eten en hem daarna weer aan zijn lot overlaat...of zelfs doorgaat met een maandelijkse toelage....dan kun je de koning te rijk zijn totdat je hoort dat zijn huis een toevluchtsoord is geworden voor al zijn vrienden, die vervolgens eisen beginnen te stellen en een aanslag op zijn standvastigheid beginnen te plegen omdat ze denken dat hij alles kan vragen van zijn sponsor. Als je een oegandees uit Oeganda haalt en in Nederland huisvest, krijgt hij voordat hij terugvliegt naar oeganda tientallen verzoeken van schoenen tot videocamera's en LCD schermen en ligt er een lading verwachting op hem waarbij we ons af kunnen vragen waar de zegen gebleven is. Uiteindelijk is het resultaat van het verhogen van de status dan een potentiele verlaging van zijn welzijn. Bezint eer ge begint. 
Waarom ik dit allemaal schrijf? Omdat we er zelf al een aantal jaren last van hebben dat we dingen verkeerd aangepakt hebben maar met name omdat we er al jaren profijt van hebben dat we onze in Hem verkregen rechtvaardigheid in onze wandelingen door Oeganda mogen uitdragen.
Het is niet zielig als je tegen een jongen zegt dat je hem niet gaat helpen omdat je een andere richting kiest, het is onrechtvaardig als je hem een belofte doet die je niet waar kunt maken. Het is niet erg om te zeggen dat je een andere verwachting van hem hebt, het is verschrikkelijk als je de verantwoordelijkheid voor hen blijft opnemen en met geld bepaalt wat ze moeten doen.

Zodoende hadden we dus ook vandaag weer een gesprek waar we ons niet hebben laten leiden door tijdsdruk of nood. We hebben de verantwoordelijkheid teruggelegd bij een jongen die al twee maanden wist dat er vandaag een keuze moest worden gemaakt voor een nieuwe school. Een jongen die ook een overzicht van de bijbehorende financiele behoeften had moeten laten zien en die inmiddels in gesprek met zijn moeder had kunnen kijken welke mogelijkheden zij heeft om bij te springen in de hogere kosten en de keuze van de nieuwe school. Hij is opnieuw op pad met in zijn hoofd een doel, dat hij in 2 dagen moet halen. Hij zal trots zijn op het resultaat en er sterker uitkomen. Leve de zelfstandigheid. En toch houden we van hem 

08-01 Fred B

Vorig jaar zat Fred nog op Bulamu, nu is hij 1 van de jongens in Kampala. Fred heeft al eerder aangegeven dat hij aan het werk wil en daar houden we van. Jolanda heeft hem toegezegd dat hij een kans krijgt als hij onderzoek doet en een businessplan maakt. Nu maakt hij voor het eerst kennis met die grote man, die hij op Bulamu nog nooit heeft aangesproken.

Schuchter komt hij binnen. In het geraas van schouderklopjes en vriendschappelijke grappen. Aan zijn gezicht lees ik af dat hij niet weet hoe hij hiermee moet omgaan. Come, join us. Hij is nieuw. Ook van Bulamu en hij heeft de stoute schoenen aangetrokken en daar houd ik wel van. Hij heeft Jolanda benaderd omdat wij wel vaker businesses opgestart hebben voor anderen... en dat wil hij ook.

Ik heb ervaring in een winkeltje en ik wil meer. Ik wil opstarten en doorstarten en mijn eigen leven verdienen. Ik wil niet afhankelijk zijn. Ik ben nu een maand van Bulamu af en ik woon nog nergens, het verhaal van de zwervende jongeren. Er is altijd wel een plekje in een herberg. Zelf hebben we een jaar lang een huisje voor Rembo betaald, de zoete inval voor veel van zijn vrienden. We hebben zelf in Kawaala gewoond, plaats van rust toen wij er woonden, studentenhuis bij uitstek toen wij in Nederland waren. De inventarisatie die we hadden gekocht volledig uitgewoond, maar ja wat wil je als er soms 10 man slaapt in een huisje van 5 bij 5 meter.
Daar kan je je geen voorstelling van maken. Agnes Aagje en Hans de Ruiter, Mariska S Mugalu en Lenneke Nsereko Meulenkamp en Bonnie Nsereko Ronald, allemaal met hun eigen projecten en stichtingen in Uganda, weten hoe het is, verder kan je dit niet uitleggen. Het is ook goed. Wijsheid komt met de jaren. Toen wij de eerste keren hoorden dat kinderen na het afronden van het voortgezet onderwijs weer teruggebracht werden naar familieleden en meestal eindigden in Kampala waren we flink teleurgesteld over dit onrecht, nu weten we dat het ook goed is dat deze kinderen op eigen benen komen te staan en hebben we alleen nog een mening over de abrubtheid en de begeleiding en kunnen we hier gelukkig af en toe een steentje aan bijdragen. Dus ook bij deze jongen. Weer zo'n eeuwige glimlach. Voor de Oeganda liefhebbers wil ik een boek aanraden. De titel is "Al lachen de tanden, het hart vergeet niets" Een Oegandees stopt het leed uit het verleden weg en kijkt vooruit met een grote glimlach. Wie weet of je morgen nog leeft, dus vandaag is van belang. 
Dus om een kort verhaal lang te maken, vandaag hebben we weer zo'n voorbeeld van een jongen met een businessplan. Zoals in de filmindustrie als disclaimer vermeld wordt: iedere gelijkenis met mensen die u kent is volledig willekeurig, we vermijden dan ook namen om geen jongens in discrediet te brengen en ik wil zeker geen jongens belachelijk maken maar het is een leuk voorbeeld van wat je hier meemaakt.

Please tell your story.
Ik wil een zaakje beginnen en zoals gevraagd heb ik onderzoek gedaan. Ik heb ervaring in zaken want ook tijdens mijn verblijf op het weeshuis heb ik jarenlang spulletjes verkocht. Nu wil ik de groothandel in maar omdat dat wellicht te hoog gegrepen is heb ik een ander plan en wil ik dit en dat gaan verkopen in een winkeltje op die locatie.

Zo zeg, dat klinkt goed. Jolan en ik kijken elkaar aan, hier is over nagedacht. Het businessplan is opnieuw een idee waar we van opkijken, weer iets anders met potentieel. Nou laat maar zien dan dat businessplan.

Een A4tje wordt overhandigd met een 10tal getallen en een eindbedrag met 6 nullen. Dit valt mee want 7 nullen hebben we ook meegemaakt. Om de vergelijking te maken, er is circa 1300 euro nodig. Wat sceptisch steek ik in op de eerste grove kaders van de business terwijl Jolan achteruitleunt en we de taakverdeling omzetten zoals we dat altijd doen. Jolan met haar grote hart en liefde voor deze jongens koestert en verzorgt de emoties, ik probeer daar stuntelig op mijn manier ook wat invulling in te geven, vervolgens vertelt Jolan in het gesprek dat als het zakelijk wordt en over geld gaat dat ik het overneem en als ik in mijn groeiende passie doordender en het ene voorbeeld en voorstel na het andere lanceer terwijl de jongens al lang de weg kwijt dreigen te raken dan neemt jolan het weer over en verlaten de jongens moe, vol met vragen en opdrachten en opgelucht de studio van Henry. Ik kan me indenken dat het zo gaat. Zo'n harde grote Rotterdamse man die meestal kritiek heeft op hun plannen en niet zomaar het geld neerlegt, aan de andere kant zijn we ook behoorlijk meegaand als het maar enigzins vruchtdragend blijkt te zijn. Zo hebben we al aardig wat zetjes gegeven en lachend vertellen we de jongens ook nogal eens dat als wij later gepensioneerd in Oeganda wonen, dat ze ons niet moeten vergeten en af en toe een kilootje reist mogen brengen.

In de kaders van deze business van vandaag blijken er nogal wat vragen te zijn maar het valt me op dat veel van mijn vragen gepareerd worden met een antwoord dat ik niet had verwacht. Vergis je niet, ik ga deze gesprekken onbevooroordeeld in maar soms valt me op dat sommige jongens meer hebben gedaan dan ik had verwacht op basis van dat wat anderen in het verleden deden. 
er is dus opnieuw een plan en ik zoek een investeerder. Loop je al warm dan is dat uiteraard al heel bijzonder vanwege mijn commentaar maar er zit wel degelijk potentieel in dit plan. We hebben vandaag het advies gegeven om een partner te zoeken en verteld dat we een uitgewerkte verlies en winstberekening willen zien, het marktonderzoek uitgewerkt willen hebben en de terugbetalingstermijn moet worden bepaald maar aan jullie, toekomstig investeerders, vertel ik alvast dat deze business een slordige 50 euro per maand kan opleveren na drie maanden werk voor het komende jaar.....na aftrek van de terugbetaling van de investering. En laat dat nou net zijn waarvoor 2 jongens een huisje kunnen huren en een maaltijd per dag van kunnen betalen....................................................................Individuele sponsoring is mogelijk, voor meer details graag een verzoek, dat sturen we de details per persoonlijke mail

08-01 Fred en Ivan

Donatie 75 euro van sponsors via de stichting voor huishuur en levensonderhoud. Fred studeert aan de universiteit in Mukono, gesponsord door 2 individuele sponsors via Stichting Bulamu. Ivan heeft een huisje in Kasubi en wordt door 1 van deze sponsors geholpen in zijn levensonderhoud. Nu in Januari is het vakantie op de universiteit en woont Fred in bij Ivan. Fred kennen we al jaren. Vorig jaar hebben we via zijn sponsor gezorgd voor een huisje, levensonderhoud, een paspoort en een bankrekening en toen dat allemaal rond was konden we de inschrijving op de universiteit afronden.

Zijn glimlach is teder. Een beetje breekbaar. De droevige ogen stralen toch altijd pret uit. Het is een jongen waar ik al jaren een zwak voor heb; een jongen die in 2010 bij me op het stoepje in Bulamu kwam zitten en waarmee ik uren heb gesproken over de gevechten in het Luwero District en over de geschiedenis van Oeganda. Een jongen die meerdere mensen is opgevallen en die het wel redt, hoe breekbaar hij ook lijkt. Vandaag introduceert hij aan ons zijn "broer". Terwijl ik zeg dat het een voorrecht is dat ik zijn vriend te ontmoeten corrigeert hij mij. Me and my brother. 
Vandaag mochten Jolanda en ik zien hoe deze jongens hun leven opgepikt hebben in het harde Kampala. We waren in de mogelijkheid om vorig jaar te coachen en het zwerversbestaan om te zetten in een leven in een huisje en uiteindelijk zelfs de inschrijving op de universiteit, een paspoort en een bankrekening. Een identiteit...iemand met een toekomst. 
Het eerste gesprek met deze jongens samen. Waar 2 maanden geleden nog geen sprake kon zijn van samenwerking, is nu een broederschap ontstaan met een basis tot vooruitgang. OK mr Rene and mrs Jolanda, let me help him by telling him what you taught me. Ik vertel hem wel wat jullie verwachten en wat je mij geleerd hebt. Soms smelt je bij de eenvoud van de oegandezen. Er zijn momenten dat je hier gillend wilt wegrennen .... maar een dag met deze jongens geeft zo veel energie. Sponsors ik weet niet of jullie ooit ten volste kunnen beseffen welke basis jullie hebben gelegd. Zonder ergens verantwoordelijk voor te zijn is er onvoorwaardelijk gebouwd aan een toekomst, en dat is onbetaalbaar.

08-01 Christopher

Donatie van T-shirts van Kaylee en wat beddengoed van ons. We kennen Christopher al een poosje. Via stichting Bulamu is hij geholpen om een andere school af te maken en iets meer van zijn leven te maken dan voorheen. Op dit moment wordt Christopher nog wel geholpen in het dorp Nansena, via een andere sponsor. We hopen dat Chris zijn leven kan oppakken.

Met een bedrukt gezicht, zweet op zijn voorhoofd, knikkende knieen en een klamme rug stapt hij de studio van Henri in. Ons kantoor van vandaag. De voor ons zo vertrouwde glimlach is niet aanwezig. Hij ploft naast jolan neer zonder de bekende hug. What's wrong Chris? 

Hij is ziek. Malaria? I don't know! Maar met reis van Nansana naar Kawaala is een aardige trip als je je niet lekker voelt. We laten één van de jongens waar we net het gesprek mee afgerond hebben een flesjes prik en rolexen (opgerolde chapati pannenkoeken met een gebakken ei ertussen en wat groenten, een soort McDonalds Wrap maar dan op z'n oegandees) halen om de jongens en onszelf aan te laten sterken en langzaamaan zien we zijn zweet opdrogen en zijn humeur terugkomen. En dat gaat nog veel verder. Naomi Lee en Kaylee Dnny hebben verrassingen ingepakt voor 2 jongens. Langzaam wordt het gouden papier uitgepakt en komt het eerste T-shirt tevoorschijn. Het zwart staat hem mooi, maar zijn glimlach is weer helemaal terug als hij het tweede Tshirt ziet. Wauw, grijs, mijn kleur, en met een DJ erop. 
Een half uur later is hij weer onderweg naar Nansana, met 2 nieuwe Tshirts, een onderlaken en een dekbedovertrek, maar most of all, met een grote glimlach om zijn gezicht. Fijn dat er mensen zijn die om hem geven.

08-01 Kalisa Antonio

Sponsoring 100 dollar voor een visa aanvraag om te gaan werken in Kuwait. Antonio woont al een paar maanden bij onze sponsorzoon Happy John in huis. Ik had hem nog niet eerder ontmoet maar kreeg via Margreet Jans te horen waar hij mee bezig is. Antonio is na zijn vertrek uit Bulamu niet stil blijven zitten. Hij heeft initiatief genomen en is afgereisd naar Sudan waar hij gewerkt heeft en een paar honder dollar heeft verdiend. Deze heeft hij geinvesteerd in een paspoort en in een visumaanvraag. Nu staat hij ingeschreven bij een uitzendbureau voor Oegandezen in de oliestaten.

Mister Rene, 
There are so many boys here today, but can I have a talk with you as well today
Of course, first we finish the appointments and than we make some time for you...

Ohhhh thank you so much Mum Jolanda
Hahhahahahaha. Wat een pareltjes kom je tegen op zo'n dag. Oeganda is aan het veranderen en soms kom je jongens tegen waar je zo blij van wordt.

Ik ken jullie al jaren, maar jullie waren altijd met anderen bezig dus ik dacht het komt nog wel eens. 
De afgelopen 2 jaar ben ik ook al van Bulamu af maar ik ben op veel plekken geweest om te werken. Inmiddels heb ik een hoop geld verdiend en daarmee heb ik een paspoort gekocht en de helft van een visum maar nu loop ik vast want ik heb werk maar heb nog iets nodig en ik dacht nu kan ik even met jullie praten.

Wauw, hier word je warm van zeg. Geen zielige verhalen maar aanpakkers, initiatief, vooruitzicht, inzicht, kortom, het toefje op de taart van vandaag, Oeganda is aan het veranderen en wij mogen het meemaken.

08-01 Jjaja Aida

Sponsoring 40 euro rijst, zeep, royco en frisdrank, mijn leesbril en een Luganda bijbel met grote letters. JJaja Aida (Oma Aida) is de oma van Andrew Kirabira, de jongen waarvoor we de tot nu toe hoogste investering (1000 euro) hebben gedaan in het opstarten van een kleding wholesale, die vervolgens vorig jaar in vlammen is opgegaan. Omaatjes in Oeganda en all over the world zijn aangrijpend en stelen je hart dus ook hier weer.

M'n oma heeft last van haar knieen. En ook van haar ogen. In éen van de chatgesprekken die we hebben, voorafgaand aan ons vertrek naar Oeganda, vertelt hij ons tussen neus en lippen door wat zijn oma mankeert. 

Wij: OK, en wat zegt de dokter? 
Hij: de dokter zegt dat het aan haar leeftijd ligt 
Wij: Hoe oud is ze dan?
Hij: Ze is 78, net als jaren geleden toen ze is gestopt met tellen

De dokter heeft haar zalf voorgeschreven voor het verlichten van de pijn van de artritis. De beginnende staar op haar ogen is in Oeganda niet te behandelen en over het voorschrijven van een bril wordt niet nagedacht. Daar zit je dan als Nederlanders. Na de gesprekken vandaag zijn we met AK meegegaan naar huis in Namungoona, waar hij samen met zijn oma woont, Nadat zijn opa in 1980 is overleden, en zijn moeder vorig jaar, runnen ze samen het huishouden in een redelijk huisje met bankstel (en verder niets ;-))
De sfeer is gemoedelijk en Jaja Aidah wijdt met brede gebaren haar dank uit voor de paar kilo rijst en suiker die we hebben meegenomen en omdat we vrienden zijn van haar zoon. We bekijken de papieren van de dokter en babbelen wat heen in weer in een mengelmoes van Engels en Luganda, totdat we van haar horen dat het niet meer mogelijk is om haar bijbel te lezen. 78+ (dus dik 80), met versleten knieen en dus niet meer de mogelijkheid om haar enige verzet, de kerk, te volgen komt de vraag opzetten of het een zegen is dat je oud wordt en heel je kroost ziet verdwijnen. Ik heb m'n bril in m'n haar zitten, Voor mij een voorwerp dat me steeds vaker helpt, met name om te bepalen wat ik wil eten of waar ik naartoe moet (haha, steeds onmisbaarder) en in een vlaag van wijsheid plaats ik mijn leesbril op haar neus....en het wonder geschiedt, ze leest haar naam van het recept van de dokter af. In allerijl wordt een bijbel gezocht, bij de buren want zelf heeft ze er ooit een willen kopen maar het budget was niet toereikend. Een krant wordt gezocht en oma zit te lezen. In de schemering van haar kamer, is deze kwieke vrouw weer bij de pinken. Wat hebben we het toch goed in Nederland. Oma heeft een bril en volgende week brengen we een bijbel. Een stukje verlichting op haar oude dag.

De reden om hierover toentertijd te chatten, wil ik je ook niet onthouden. Vorig jaar hebben we de betrokken jongen geholpen om een business te starten. Ook hij heeft in het verleden op Bulamu Children's Village gewoond en hij heeft duidelijk aanleg voor zakendoen. Zijn businessplan was fantastisch en sinds juli 2013 was hij in staat om op te starten, waarbij hij tot december heeft bewezen een deel van de investering terug te kunnen betalen en winst te maken, om de zaak uit te breiden en een inkomen te genereren voor hem en zijn oma. Totdat in December 2013 het noodlot toesloeg en de grote markt in Kampala in vlammen opging. Weg investering, weg toekomst. Zo heb je hoop, zo is deze vervlogen. Gelukkig zijn er dan Nederlanders die werkelijk willen helpen. Een kort gesprek met een aantal collega's leverde in 3 dagen tijd de volledige eerste investering opnieuw op. Vandaag hebben we hem weer ontmoet. Gevraagd hoe het hem is vergaan, wat hij ervaren heeft en welke plannen hij overheeft en achteraf hebben we hem kunnen vertellen dat hij opnieuw kan opstarten. Met alle kennis uit het verleden, op weg naar een geweldige toekomst. Voor hem ... en voor Jaja Aidah

07-01-2013 Autoproblemen, Beth Elishah en Bulamu

We zagen een gat ontstaan voor ons kinderhuisje Beth Elishah. Nog 250 euro op de rekening, 200 euro per maand aan voeding en nu een rekening voor 350 euro voor de schoolgelden van de eerste term. Een oproep op facebook levert een directe donatie van 350 euro op. Geweldig.

Mukama Mulungi, beautiful God. Wat zijn we weer lekker druk en wat zijn we weer aan het genieten. De eerste vijf dagen moesten we duidelijk acclimatiseren en tijd besteden aan het familieleven. Doris en Ronald kwamen de Nissan brengen om aan ons terug te lenen, maar na het door hen uitlenen aan anderen, een aantal botsingen en reparaties door fietsenmakers, liep de diesel aan alle kanten het motorblok uit, kwam het koelwater als stoom uit de uitlaat en durfden we er geen meter mee te rijden. Godfrey, de garagemonteur gebeld en gezegd dat we de auto maandag nodig hebben voor de komende drie weken, dus bij hem de stress om die uitdaging aan te gaan en voor ons de rust om tijd met Moses, Simon en Jane door te brengen. Simon en Jane, twee van onze sponsorkinderen, hebben vakantie op bulamu en dus nu een aantal dagen de mogelijkheid om bij ons door te brengen. Allebei een eigen kamer, een eigen bed, een eigen douche, heerlijk zo'n groot appartement. Lekker met ze uit eten geweest en naar de film en onderwijl ook Happy John op bezoek gehad en de omgeving weer verkend, gelukkig nieuwjaar gewenst aan onze kennissen en genoten van het lekkere zonnetje. En toch gaat het dan vanaf vrijdag al een beetje kriebelen. Zowel Jolan als ik begonnen te ervaren dat we moe waren, de reis, de afgelopen weken in Nederland weer inkomen in het werken en de dagelijkse Nederlandse gang van zaken, de planning voor de komende drie weken en de komende jaren en veel onderbroken nachten in Nederland en vroeg opstaan om te gaan werken, werden in de afgelopen dagen omgezet in een gevoel van vermoeidheid. Ik moet zeggen dat ook het eten, m'n inmiddels flink gegroeide buik en de onrust van veel drinken, met name veel Soda (prik) en een afwisseling van turks, oegandees, indisch en chinees gaf een behoorlijke aanslag. En toch

Dus in een overpeinzing van de wetenschap dat we hier "maar" drieeneenhalve week zijn en veel moeten doen, terwijl we ook gewoon lekker thuis zijn hier en rust mogen hebben, komt de kriebel al op vrijdag binnen en hebben we gelukkig geen auto zodat we verplicht rust houden en zaterdag en zondag met of zonder Moses en zijn BMW korte ritjes maken. Hoogtepunten genoeg waarbij dat duidelijk aan anderen over is te brengen. Herken je dat gevoel of heb je dat ook wel eens gehad, dat je 's ochtends wakker wordt, uit jezelf, dat het half 10 is, dat je kinderen al heerlijk zitten te ontbijten met een gebakken eitje, dat je een bakje koffie voor jezelf zet en het balkon oploopt, in je stoel neerploft met je voeten in de zon, de warmte je omarmt en de vogeltjes je goedendag toezingen, kies er maar een element uit, het geroezemoes en gelach van kinderen die iedere dag rijst met bonen eten en nu zelf een ei bakken en melk koken of een buizerd die op anderhalve meter van mijn hoofd zijn rondjes draait. Met z'n vijven naar een 3D bioscoop waar drie man achteruitdeinst als een samurai een aantal stenen naar je toe werpt, ach geluk zit in kleine dingen. Op zondag gaan we eindelijk weer naar Worship Harvest, onze kerk in Kampala, waar we ons heerlijk welkom geheten voelen. Even allebei de microfoon in onze handen om onze familie gelukkig nieuwjaar te wensen en daarna lekker genieten.

Op maandag bel ik Godfrey over de status van de auto en dat duurt nog een volle dag, dus gebruiken we de auto van Moses om schoolspullen voor Jane en Simon te halen en brengen we een poosje tijd met Happy door. Uiteindelijk wordt maandagavond de auto gebracht met de mededeling dat er voor 350 euro aan verspijkerd is (4 dagen aan gewerkt  en dat ik maar moet beoordelen of ik er nog lange afstanden mee wil rijden, dat merken we dan ook dinsdag, als we vol goede moed de kofferbak volladen met spullen voor Beth Elishah en voor Bulamu, waar we Jane weer gaan afzetten. Na een kilometer of vier, twee Kampalese bergruggen van huis, wijst de temperatuurmeter van de motor de rode zone aan, tijd om aan de kant van de weg te stoppen. Een oververhitte motor, liters verdampt water en na het bijvullen van 5 liter, nog altijd een gapend tekort. Daar gaat Rene, over de snelweg de bewoonde wereld van Kampala in, denk aan het eerste stenen huisje van de drie biggetjes, mensen buiten bezig met de was in een snelstromend stroompje en daar een blanke op z’n slippers in de klei die een vijf liter waterkan bijvult voor zijn auto, voldoende bekijks en dat een keer of vier terug. Na ongeveer een half uur opwarmen voor ons (het is inmiddels phoenietisch heet, en afkoelen van de motor, krijgen we deze weer aan de praat en hebben we samen gezocht naar wijsheid. En als je zoekt dan vind je zeker, dus de auto gaat retour naar huis, we gaan met Moses auto (die nog bij ons geparkeerd staat) naar Matuga en morgen huren we een andere auto voor de komende (en laatste) 2 weken.

Uiteindelijk, na om 8 uur al gestart te zijn, arriveren we rond een uur of twaalf bij Beth Elishah. Arend Ruizeveld de Winter Els van den Hoeken Edith van der Linden bedankt voor jullie speciale aandacht voor dit project. Het gaat goed met de kinderen, alleen met Margret moesten we even naar de dokter in verband met uitslag op de huid. Dat betekent in Oeganda direct een mogelijkheid tot het testen op HIV en gelukkig was daar opnieuw geen sprake van. Daarna een gesprek met de directeur van de school over de schoolkosten en bijdragen voor 2014 en ook dit zakelijke aspect weer geregeld. Wat is het een zegen om dit te mogen doen. 18 kinderhandjes op weg door stoffig Oeganda, van de school naar hun huis waar inmiddels de groenten beginnen te groeien en de kinderen welig tieren. Allemaal gepromoveerd naar de volgende schoolklassen. Op naar een nieuw schooljaar en een verbeterde toekomstmogelijkheid.

Na Beth Elishah bezochten we Bulamu childrens Village en eindigden we in Cafe Javas,Nakumatt. 

07-01 Margret heeft last van Syphillis

Margret is een van de negen kinderen die Auntie Beatrice opvangt in Beth Elishah. Margret wordt gesponsord door een vrouw in Hellevoetsluis. Ze doet het goed, ondanks haar vreselijke jeugd, waarvan de brandwonden op haar hoofd nog goed zichtbaar zijn.

Mister and Misses René, we have to take this child to hospital, she has Syphillis.
OK we do
Huh....ff denken aan m'n lagere schooltijd
Lijstje SOA's
Herpes, Gonoerreu o.i.d. Syphillis

OK, dus deze witte blaasjes over haar hele lijfje zijn uitslag van een sexueel overdraagbare ziekte....hoe komt ze daar dan aan...van wie heeft ze dat....maar ze zit toch ook al drie jaar hier...hebben we wat gemist...zou het geen HIV zijn

En zo loop je in het zonnetje door het stof. De kleur op mijn huid is in 1 dag tijd terug....en vanavond onder de kraan weer weg. Kinderhandjes vertrouwen op een veilige oversteek over het walmende asfalt dat bevolkt wordt door zwerfhonden, zoevende brommers en zwalkende taxis. Aan de overkant van de weg is de kliniek waar ze ons al kennen. We want to talk to a docter zeggen we tegen twee vrouwen in witte jassen. Het lijkt een cliche en is niet zo bedoeld maar ook wij moeten daarna tegen een van hen zeggen "oh u bent de dokter" 
Met veel liefde en begrip wordt het tere bruine lijfje onderzocht en worden vragen gesteld of we nog meer willen laten testen. Please give her the whole neccessary package....en dat houdt dus ook een HIV test in.

Het is vreemd om te herinneren dat we hier twee jaar geleden ook zaten met Ssanyu. Het meisje in mijn huidige profielfoto op facebook. Dezelfde vragen, een andere uitkomst. Ssanyu heeft HIV, dit meisje gelukkig niet........en over SOA's, vandaag weer wat nieuws geleerd. Die zijn dus ook overdraagbaar bij je geboorte en ook al ben je dus al jaren gescheiden van je ouders, dan kan zo'n ziekte alsnog de kop opsteken. Een eerdere behandeling is net niet genoeg geweest. Nu 4 dagen aan de pillen en maandag terug. En Dan Is Het Weg. Voorgoed. 

Planning januari

 In de planning de komende 3 weken:

1. Betalen van de schoolgelden 8n de sloppenwijk dankzij de sponsors hebben we dit keer brieven voor enkele kinderen en wat geld voor medische onderzoeken en schoolspullen

Herstart van de kledingbusiness van één van de jongens. Deze ging afgelopen maand in vlammen op en wordt nu volledig gesponsord door Eeijor.

3. Bezoek van ons weeshuisje in Matuga en betalen van de schoolgelden.

4 bezoek aan 4 verschillende universiteit en secondary school projecten

5. Bezoek Christ Tabernakel Church, Ronald en Rachel en hulp bieden in hun doorstart (churchbuilding)

6. Studio opname

7. Bezoek Fort Portal geitenproject

8. 2 mogelijk nieuwe projecten / studenten bezoeken

9 Daagje kawaala studio Henri

En minstens 1 keer naar het zwembad kabira country club.

Vrijdagavond, oefenen voor de video opname

Iedere vrijdag komt er in Kawempe een koor van een plaatselijke kerk bijeen dat, in samenwerking met Pastor Moses Mugalasi, door hem gecomponeerde nummers instudeert voor een concert en video opname op vrijdag 19 januari a.s. Hier is te zien wat het verschil is tussen Afrikaanse muziek en Europese muziek. Hier wordt muziek niet gecomponeerd maar gecreëerd.

 Januari 2014 - Thuis

De volgeltjes fluiten naar de ondergaande zon, de gigantische regendruppels verdampen in de ondergaande zon, de balkondeuren blijven open totdat we naar bed toe gaan en door de openstaande ramen bereikt ons de geur van houtskoolvuurtjes en rode stof. We zijn terug en gelukkig.

Onze voortuin is weer bevolkt vandaag. De koffers zijn uitgepakt en opnieuw gesorteerd voor hun bestemming. De auto is in de garage voor een basis motorrenovatie en wij wennen weer langzaam aan warme drasierige nachten met muskieten en vroege vogels. Vanavond muziek in Kawempe en nu naar binnen ivm de regen. Net nederland maar dan 13 graden warmer. We hebben onze weggegeven Nissan te leen gevraagd en dan laten we gelijk de motor repareren. Hipelijk maandag klaar. Deze dagen rond het huis acclimatiseren en quality time samen met moses en met jane en simon.

Heerlijk leventje, een nieuw seizoen is aangebroken Morgen is het alweer weekend en zitten de eerste 5 dagen er al weer op. We gaan met het hele spul naar de film; 47 Ronin, zondag naar Worship Harvest en maandag aan de bak.

Fijn dat we dit weer mogen doen. Vandaag heeft een dorpsgenoot de kosten voor het schoolgeld voor Matuga betaald. Dikke zegen dat wij dat weer mogen gaan betalen.

31-december 2013 Nieuwjaar zonder zichtbaar vuurwerk

Oudjaarsdag in het vliegtuig, geen oliebollen, geen champagne, samen gelukkig nieuwjaar. Voor zover ik me al iets had kunnen verzinnen bij deze jaarovergang, dan is dan niet uitgekomen. Gewoon een verplaatsing in tijd en in afstand. We zitten in een veel te heet vliegtuig en hopen dat de reis snel over is. Reizen is een manier geworden om ons te verplaatsen van A naar B en niets meer. Geen excitement meer vanwege de trip naar nieuwe oorden of iets nieuws om te beleven. Dat is heel fijn, getuigt van rust en regelmaat. We schikken ons in de bureaucratie en in de afwachting. Bijna lethargisch onderuit in het zoveelste bankje van groen skai, wachtend tot onze bestemming op de borden komt. Een uur vertraging naar Kigali betekent nog een hoofdstuk verder lezen en aan alles komt een eind dus ook aan wachten en vliegen. Gelukkig twintig veertien zoals ze dat in Oeganda zeggen. Een lange reis, twee tijdzones, onstpannen in Istanbul, een hete vlucht naar Rwanda, Kigali, een uurtje afkoelen en als eerste uit de koker genaamd boeing 707, snel door de Visa afhandeling, karretjes met koffers en eindelijk het lachende gezicht van Moses en de vlotte rit per BMW naar Kampala. Thuis. Finally. Jolanda wil opblijven en na anderhalf uur slapen vleit ze zich toch achter me met de mededeling "zo, ik heb drie kamers gedwijld, nu ben jij aan de beurt. 4 Uur later worden we samen wakker en ruimen we het laatste stof van de afgelopen drie maanden uit het huis. Een paar milimeter rode aarde die zich verzameld heeft in alles met oppervlakte. We wonen 4-hoog en hebben nu al een dag werk, laat staan als je beneden woont. 1 Januari, een nieuw jaar vol nieuwe beloften. We zijn er klaar voor. Laat in de avond arriveren Jane en Simon nog, vertraagd door het wachten op vervoer vanaf Bulamu Village. De helft van de familie is compleet. De Jet lag is ook compleet. We zijn moe. Moe van de afgelopen maanden, de reis, de overgang van 20 graden temperatuur en het herschikken van het appartement. De komende dagen zullen we in alle rust acclimatiseren. Mensen ontmoeten, nieuwjaar wensen en genieten dat we weer even terugzijn. Het leven is vreemd, met 1 been in Oeganda en met 1 been in Nederland maar de spagaat is overwonnen. De stabiliteit is terug en onze spieren zijn gesterkt. We surived en nu gaan we weer genieten. Een mooi jaar in het vooruitzicht.

December 2013 Tegenslag in de investeringsklasse - corruptie in Oeganda

In het centrum van Kampala ligt een grote markt met 400 kramen en circa 200 handelaars. Ook wij hebben via Stichting Bulamu geinvesteerd in enkele jongens die we met het opzetten van een handeltje zelfvoorzienend willen maken.

Via onze prive financien hebben we via de stichting geld geleend met de afspraak dat als de handel gaat lopen, het geld terugkomt naar de stichting zodat we weer andere investeringen kunnen doen en als het misloopt de schuld wordt kwijtgescholden. Dat gebeurt dan ook in 2 gevallen al na een paar maanden.

Er ontstaat brand op de markt. Op diverse plaatsen tegelijk. Boze tongen beweren dat de overheid er achter zit omdat deze de schamele handel van de minstbedeelde handelaren kwijt wil aan de grootmachten die op deze relatief dure plek in Oeganda grote handelscentra willen bouwen. De volledige markt gaat in vlammen op.

Gelukkig hebben we een lange adem en vrienden die willen helpen om opneiuw op te starten. Lessons Learned.

De rest van 2013

Na de vakantieperiode hebben we veel meegemaakt en veel gasten over de vloer gehad. De verhalen komen wellicht nog eens hier te staan. Eind juli vertrokken we weer naar Nederland waar Jolanda een maand verbleef en daarna weer terugvloog naar Oeganda om een maand lang zelfstandig de schoolgelden en de andere werkzaamheden van de stichting te voltooien, terwijl Rene weer probeerde de draad op te pakken op zijn werk en dat ging wonderwel goed. Toen Jolanda in Oktober terugkeerde pakten we samen ons leven weer op in Nederland. Kerstinkopen, een paar daagjes weg, huiskring bij Jong en Vrij, kerken bij de Levende Steen, de aanschaf van een scooter om samen de vrijheid in onze haren te voelen en met het inkomen van de duisternis voor kerst begonnen we weer plannen te maken voor Oeganda. Een maandje in januari.