Kinderen van school halen
Als Judith is gearriveerd gaan we met een aanzwellende groep kinderen, dwars door de swamps, naar de school toe. We hebben de oudsten beloofd om ze van school te halen en dat is een hele klim. De kinderschare loopt op tot een stuk of 10, waarmee we bij het grote stalen hek aankomen en brutaalweg door lopen, ons weinig aantrekkend van de geldende waarden en normen. Sommige kinderen voelen zich afgewezen, we brengen ze bij dat ze koning priester zijn en gerechtvaardigd in al hun handelen. Hier komt de veroordeling naar weduwen en wezen al naar voren, maar ook een stuk cultuur, dat voorschrijft dat kinderen en zeker kleine kinderen zonder schooluniformen hier niet aanwezig mogen zijn. Na een paar goede gesprekken met de schoolleiding en een leraar, waarbij we te kennen geven dat de kinderen van Bulamu ook onze kinderen zijn en de toekomstige leidersfuncties van Uganda zullen gaan vervullen (onder instemmend commentaar van de schoolleiding die graag de school van 400 naar 4000 kinderen laat groeien met hulp van Nederlanders ;--)) krijgen we de garantie dat er goed voor ze zal worden gezorgd en de toestemming om de school in te gaan. Hier worden we alle klassen rondgeleid totdat de cultuur de bovenhand gaat voeren over de uitvoering. Er komen klachten via via dat de kinderen die we bij ons hebben absoluut tegen alle regels in gaan en hoewel het wettisch over komt willen we geen Kamervragen creeeren dus is Jolan zo wijs om ze mee te nemen naar buiten waar ze heerlijk in het zonnetje zitten te wachten tot we de broers en zussen verzamelen en heerlijk gezellig babbelend de berg terug nemen over het brede pad. Wat een waardevolle wandeling. We eten blackberries die de jongens uit de boom werpen, maken grapjes, lachen met elkaar en genieten van dit kleine schoolreisje, onderwijl breeduit lachend en zwaaiend naar de omwonenden die volledig in de rust zijn voor hun lemen hutjes. Geen stress … Live is like a mango.
Tijdens de wandeling maken Judith en Bryan gein met de kleintjes en filosoferen de ouderen met ons over de toekomst voor Bulamu. Gedurende mijn gesprekken krijg ik de geest en zie ik visioenen van een dorp dat zich uitstrekt over de heuvels van de school tot aan de zendmast aan de overkant. De jongens snakken naar computerlessen en deze morgen heb ik Simon al geleerd om Jolan’s laptop aan en uit te zetten en wat te tekenen. Hij lijkt er aanleg voor te hebben maar dat is logisch met kinderen. Ik doe de toezegging me in te gaan zetten voor een wireless internet systeem in the village en moet eens met Joseph gaan praten over dit project. Tenslotte verkopen we zelf de apparatuur en moeten we alleen weten wat de mogelijkheden in dit land zijn. Als we terugkomen ga ik een klasje opzetten en Teach the Teacher programma’s draaien om computerlessen te geven. Dan moeten er ook laptops mee uit Nederland, er moet een guesthouse komen naast het kamp (land zat) en op termijn asfalt aangelegd worden. Infrastructuur is van belang voor de bezoekers en Bulamu wordt booming met behoud van Afrikaanse normen en structuur. Er mag geen impact zijn op de eigen identiteit, geen westers georganiseerd dorp maar wel in overvloed met communicatiemogelijkheden voor de sponsors en de genade all over Africa. I have a dream…
Daar staat Joseph. In al zijn glorie foto’s te maken van een paar van zijn kinderen. Glunderend terwijl wij aankomen en ik moet direct mijn ei kwijt. Vertel hem van mijn visioen en kijk met hem over de bergen heen. Schouder aan schouder staan we hier. 45 en 41 jaar oud, te filosoferen over wereldpolitiek, geregeerd vanuit Bulamu en de Heilige Geest. Man wat een spirit gaat hier van uit. Uncle staat met tranen in de ogen en wordt steeds stiller. We spreken af direct met elkaar te gaan praten als we de kinderen bij Ester hebben af gezet en dat wordt een geweldig visionair gesprek. Zoals wij niet kunnen bevatten wat God met ons doet, kan hij het ook niet bevatten, We vertellen wat de staff van de school ziet, wat wij zien, wat wij willen doen en Joseph komt terug op de genade conferentie. In Februari vinden de verkiezingen plaats en dus wil Joseph een genade conferentie beleggen rond Pasen April / Mei en 1000 genodigden ontvangen. Boy oh boy, daar moeten we bij zijn met Eric Sia en Jong en vrij, hier komt de visie voor de toekomst. Hier wordt toekomst gemaakt. Een webcam, een internetsysteem en alle sponsors die kunnen worden geenthousiasmeerd. Kippenvel.
Inmiddels hebben we alle kadootjes uit Nederland uitgedeeld. Joseph gezegend met drumsticks (trommelstokken = geen kippenpoten) in zwart (gebruikt van Erik en nu voor het oefenen in gebruik genomen) en speciale blanke God Cares stokken voor de speciale muziekavonden. Die blijven nog even ingepakt terwijl de andere nu zeer intensief in gebruik zijn zoals we horen.
De kleding van Karen vindt gretig aftrek onder de kleinsten, de kralen en andere snuisterijen worden bij Florence in het meidenhuis gebracht om lekker een middagje mee te knutselen en de schoenen van Walter en Corine zorgen ervoor dat menig kind weer dapper door de rode klei heen stapt.