• 
• 

 

 

 

 

Facebook 28-11-2015 Gemiddelde levensverwachting 45 jaar

Gemiddelde levensverwachting - 45 jaar

Dit klinkt eeuwen geleden voor Nederland. In andere landen is dat wel anders.

OV jaarkaart, bladeren op de rails, treinen die nooit op tijd rijden, bussen die niet aansluiten, we kunnen er soms om lachen, vaak om janken en ons er uren over drukmaken. Verplaats je eens 6000 kilometer zuidwaards. Een klein beetje naar het oosten en net boven de evenaar. Dat gebied waar het altijd warm is en waar we als 1e wereld bewoners heerlijk op vakantie kunnen. Waar reisorganisaties voor ons voor honderden euros per dag Landcruisers, defenders reisleiders en gidsen inhuren om ons dat vertrouwde gevoel te geven. Waar we als Europeanen ook gaan, hoe avontuurlijk we het ook aanpakken, we hebben altijd keuzes.

Vanmorgen 7:45, tijd is geen begrip in Oeganda. Vanwege de long stay, de good vibes en de rekeningen van de afgelopen week werd er gratis ontbijt geserveerd ter afscheid. 7:00 stond in de planning voor vertrek, maar ja, maak geen planning in Oeganda want daar loop je zelf op stuk. Op weg naar Kampala. Wil je eens iets anders, neem dan de bus in Kampala. Twee jaar geleden hebben we Robin en Maryke op de bus gezet naar Kenia toe, een bus met VIP stoelen en een minibar aan boord [warm water, lauw water of geen water], deze bussen zijn anders. In een area waarbij Moses twee jaar geleden tegen me zei "Mr Rene, please keep your money tight because this neigbourhood is very criminal" arriveer je op een binnenplaats waar bussen omringd worden door stromannen die commissie ontvangen voor het vullen van bussen. Laat je je verleiden tot de verkeerde dan kan het een dag duren voordat je vertrekt, pak je de juiste ook... Ik kan me nog herinneren dat ik twee jaar geleden, na een conferentie met Moses en Margreet in Nakasongola, deze bus nam naar Fort Portal. Jolanda was toen al bij Lake Nkuruba, met Robin, Maryke en Bryan.. Misselijk van de petrol dampen die uit een urenlang paraat staande bus de omgeving vullen, geen mogelijkheid om te roken (inmiddels ook geen trek meer in - Halleluja), nog misselijker van de lucht van de diverse soorten Afrikaans ontbijt die in de bus verkocht werden en maar wachten. Uiteindelijk ben je dan blij dat het zo ver is, de bus vertrekt voor een vier uur durende trip naar het mooie schone westen van Oeganda.

Zo ook vanmorgen - als dan eindelijk de bus vertrekt is iedereen al moe. Gelukkig ruim vier uur om totdat Fort Portal in zicht is.Het is in totaal ca 300 kilometer en in Oeganda razen de bussen over de snelwegen en toch is dit het meest haalbare. En dat blijkt ook wel zo te zijn. Met nog resterende buikpijn van de Malaria en toch al beter voelend, is het goed dat er halverwege een pitsstop wordt ingelast. Ik weet nog dat Jeffrey in Frankrijk op de stops niet wilde plassen in een gat in de grond. Ik heb het nu over ca 25 jaar geleden, hier is iedereen blij dat er geen gaten in de grond zitten en wordt er en-mass lustig door iedereen ontlast. Ook Jolan ontkomt er niet aan en is wel blij dat er toch nog wat struikjes staan. Als de bus een stuk verder is breekt er een wiel af. Niet zo van - Oh, er breekt ook nog een wiel af, niet zomaar een klapband, maar er breekt gewoon een wiel af. Dat blijkt dus ook te kunnen en de reis vertraagt enorm doordat het euvel wel verholpen moet worden. Maar gelukkig ligt er een compleet reserve wiel en gelukkig draait de bus op dubbele achterwielen anders was ook nu het leed weer niet te overzien geweest. Ik begin dit verhaal niet voor niets met een gemiddelde levensverwachting in Afrika....
Na uren oponthoud en nogmaals stoppen voor een ander euvel aan de bus, krijg ik in Nederland eindelijk de verlossende woorden op de Watsapp... we zijn gearriveerd.

Luizenleven? Nou bijna wel. Door de regen is alles klam. Het huisje van Rembo is natter dan een stoomsauna en vol gepakt met spullen van anderen. Als je dan ook woonruimte hebt en er zorgen vrienden van je voor je kippen terwijl je er niet bent, dan wordt je huis ook direct gebruikt voor de opslag van ieder die er lucht van krijgt. En een lucht heeft het gekregen.

Aangezien het winter wordt in Nederland en ook hier de schoorsteen moet blijven roken, hebben we afgesproken deze periode - eigenlijk net als alle andere keren - zo min mogelijk gebruik te maken van (dure) guesthouses. We hebben dus via de buurvrouw en landlady van Rembo een huis met 2 kamers gehuurd vlak bij het huis van Rembo. Muur eromheen met een poort voor de veiligheid, op een compound met andere Oegandezen. 45 Euro per maand, maar dan heb je dus verder nog niets. Een kaal huis, vochtig en leeg. Daar sta je dan. Vol goede moed, ziek geweest en zeer snel weer hersteld, tot over je oren meeproevend van de beproevingen die de inwoners van dit land altijd meemaken en toch wel een beetje overrompeld over wat je wilde bereiken. Is dit het nu? Ja dit is het. En het zal leuk zijn! En dat is het ook. Je leert jezelf kennen op deze manier en meer nog, je leert jezelf waarderen op deze manier. Je leert ook anderen waarderen, want ook nu is er weer de voorziening. Rembo's buurvrouw is de redding voor vannacht. Zij heeft een groot bed beschikbaar gesteld voor Jolanda en Shamim en Simon slaapt bij Rembo.

Morgen inrichten. Sober maar voldoende en dat is ook altijd weer leuk. Een stapelbed, 2 matrassen, een tafel en wat stoelen en wat keukengerei. Afdingen op de markt van Fort Portal in de wetenschap dat deze spullen over een paar weken weer verkocht worden of geschonken worden aan een nieuw goed doel. Leven als een Afrikaan met de wetenschap en handelswijze van een Europeaan is zeker anders. De liefde en barmhartigheid van anderen naar jou is dan ook weer overweldigend, al moet je er toch weer even aan wennen als er, net voor het slapengaan, een emmer in je slaapkamer gezet wordt. Toilet for the night, now empty. En met een weids gebaar en een grote witte glimlach wordt in simpele bewoordingen duidelijk gemaakt dat niemand vannacht naar buiten hoeft. Buurvrouw heeft een gezamenlijk toilet geinstalleerd in je kamer - euhhh...wie eerst?

Geromantiseerde versie van Jolanda uit Oeganda, 28-11-2015

Facebook 27-11-2015 De wijzen gaan naar het Oosten

De wijzen gaan naar het oosten
Na anderhalve week komt het er dan toch van. Het illustere reisgezelschap, Jolanda Nieuwenkamp, Rembo Francis, Jane Gift, later gevolgd door Moses Mugalasi en Bagenda Happy John, reizen morgen af naar Fort Portal. De malaria is gezakt, de eetlust is terug en het is tijd om het guesthouse te verlaten en te verhuizen naar een leegstaand huisje in fort. Back to basic voor de komende weken.
Deel 2 van de missie 2015; een bezoek aan het geitenproject en een bezoek aan het kippenproject, in combinatie met family - quality - time.
Het is alweer zeker 2 jaar geleden dat we vast stonden met de Nissan in de Rwenzori Mountains. De bergweg, die vanaf Fort Portal naar de Congolese grens leidt. De weg die ook langs de hot-springs leidt; bij Oeganda toeristen beter bekend omdat hier door de rangers eitjes gekookt worden in de heet water bronnen. Ik kan me nog goed de behulpzame rangers herinneren, terwijl wij onze eigen hete bron, een Nissan met een overkokende motor en een gescheurde waterslang, herinneren. We parkeerden op de binnenplaats van het nationale park voor een gezellige babbel, het tanken van water uit een natuurlijke bron en hulp van de rangers die twee uur nodig hadden om van het nationale park tot aan de grens met Congo te rijden en terug te komen met een rol tape - slangen voor een Nissan zijn daar net zo zeldzaam als mango's en matoke in Pernis. Uiteindelijk hebben we 2013 toentertijd nog afgemaakt met de auto, maar de natuur, de bergbeken en het aroma van de Mountains of the Moon zullen me altijd in gedachten blijven. Afijn, daarnaartoe dus. Ook het Fort Portal van Dutchess; het door Nederlanders gerunde Bed en Breakfast waar we af en toe het ontbijt nuttigden en waar met oud en nieuw een oliebol gegeten kan worden. Het Fort Portal van Tom Kam en zijn moeder, waar we voor het eerst geit aten. Het Fort Portal van het Rwenzori hotel, waar we ons waanden in een museum van opgezette vogels en voor het eerst in maanden een potje konden pool biljarten. Het Fort Portal van de vulkaanmeren, de aapjes die je benaderen als je in je hangstoel naar de vogeltjes kijkt, de baboons precies op het asfalt na het bord van het regenwoud, de mieren waardoor Jolan en ik, op onze slippers afdalend in een tropisch regenwoud, op de vlucht gingen, overal om ons heen slangen veinzend en de slippers verliezend in de modder van de door regen volgezogen grond. Het there-must-be-a-hippo nijlpaard in het mountains of the moon district en onze Keniaanse vriend waar we de trommeltafel van wilden kopen. Hij is dood inmiddels hoorde ik van de nieuwe manager, maar de verhalen worden weer levend. Ik heb heimwee; fucking heimwee als ik het zo mag zeggen. Ik wil weer terug naar de vrijheid, de ruimte, die omgeving waar altijd een stukje spanning hing omdat we blanke give-me-moneyers waren voor de kinderen, toch-niet-inhabitants voor de volwassenen maar altijd high my friends voor iedere voorbijganger. Tom, de bewaker van Dutchess, die me altijd even opzocht, waar ik ook verbleef en de Indische supermarkt die elke keer nog wel iets had wat we nog nooit gezien hebben en onvergetelijk en nooit meer navolgbare versteende doubleburger in the Garden restaurant. Er liggen memories en meer dan ik dacht - en ik mis het - en toch ben ik er weer bij. In gedachten en in de verhalen. Wie gaat er mee?

Facebook -11-2015 Mzungu in Oeganda geveld door Malaria

- van onze reporter in Matuga, Wakiso: "Wat zijn ze allemaal gegroeid en wat zien ze er goed uit" Na bijna anderhalf jaar is het weerzien van de kinderen uit de sponsorprojecten van www.bulamu.org hartverwarmend. Op Bulamu primary boarding school breekt deze week de vakantie aan en door de brede modderstromen, verwekt door hevige regenbuien aan het eind van het wet season, ploegen kinderen op weg naar hun vakantiebestemming.
Na een bezoe...k aan Beth Elisha, waar de tuin is aangelegd en de zaden al behoorlijk ontkiemen, was het bijna tijd om met Rembo en Jane naar Fort Portal te trekken om de kippenfarm en wellicht het geitenproject te bezoeken. Er heerst chaos in de wereld en ook in Oeganda. Door de regen is opnieuw Cholera uitgebroken en de muggenpopulatie verdubbelt zich met de dag. Muggen die gek zijn op het gesuikerde blankenbloed en na 7 dagen Oeganda, de incubatietijd voor malaria, blijkt helaas dat de Deet de malaria niet heeft tegengehouden. Jolanda is opnieuw getroffen en werd gisteren, na een koortsachtig en niet aflatende stoelgang, in het ziekenhuis aan het infuus gelegd. "Ik weet niet wat er gebeurde - maar onderweg voor een gesprek met de tante van een sponsoring, zat ik ineens op straat en werd ik wakker uit een roes. Wat een rust" Vandaag is de eerste schrik verdwenen, begint de antibiotica en de malaria infectie zijn werk te doen en wordt de planning voor Fort doorgeschoven naar Zaterdag.
"Ik zit hier goed in het guesthouse, zegt Jolanda met een dikke knipoog "alleen het menu is wat eenzijdig. Kip uit de frituur met rijst of kip met patat", Geweldig dat wij zelfs in Oeganda als "rijken" nog keuzes hebben ...en voorlopig is er toch nog weinig trek. Gelukkig is het zeven uur durende bezoek aan de kapper al een paar dagen geleden uitgevoerd, want dat zou voorlopig zeker niet lukken.

Facebook 24-11-2015 Beth Elisha End of School season

Facebook 17-11-2015

Voor diegenen die het nog niet wisten, bij gebrek aan andere mogelijkheden pakt Jolanda de draad weer even alleen op in Oeganda. Ze zal weinig reageren of communiceren, anders dan via mijn Facebook, aangezien de prioriteit ligt op onze projecten en sponsorkinderen. Berichtjes kunnen zoals altijd gestuurd worden naar haar watsap en Facebook of als reactie op mijn updates. Ik zal trachten haar verhalen zo snel mogelijk te plaatsen voor de liefhebbers en volgers.

Het is al weer anderhalf jaar geleden voor Jolanda en 2 jaar voor René

Wat is 2 jaar op een mensenleven; nou dat is best veel. Zeker als je de 50 nadert of inmiddels gepasseert bent en warme gevoelens krijgt bij babies van anderen en zo. Midlife crises - no way - en toch lijkt het of de Jaren sneller voorbijvliegen en er steeds minder tijd over is om te genieten van wat je nog wilt. Dit is ook de reden dat we afgelopen twee jaar, nadat in 2013 veilig was gesteld dat alle projecten in Oeganda goed gemanaged worden, een aantal uitstapjes hebben gemaakt naar landen die nog op onze lijstjes stonden. maar nu is het dan weer zover. Jolanda in Oeganda deel 12.

Tijd voor family quality time. Tijd om te zien hoe snel kinderen groter worden en tijd om weer aandacht aan onze projecten te besteden door ze te bezoeken. Tijd om weer verhalen te schrijven en memories te maken. Tijd ...zolang er nog tijd is.

• 
• 

 

 

 

Even heel iets anders - een uitstapje in Europa

In januari zijn Jolanda en René de hele maand in Oeganda geweest. In Juli en augustus is Jolanda teruggeweest, met name om de zorg voor Pastor Mugalasi op zich te nemen. Pastor Moses Mugalasi had zijn been gebroken na een duw van een dronken man, waardoor hij in een goot terechtkwam.

Toen Jolanda terugkeerde stond ze aan de vooravond van een nieuw avontuur. Na ons verblijf van maanden in Oeganda hadden we besloten een Hippie Bus bij Crazy Campers te huren en hiermee 4 weken door Europa te trekken. Aangezien Anita en Marc, de zus van Jolanda en haar vriend, samen met de meiden 2 weken in Tossa de Mar hadden geboekt, besloten we om twee weken bij hen te verblijven. De overige dagen - en met name nachten - willen we gebruik maken van gratis of goedkope camper overnachtingsplaatsen. Daar schijnen er zo'n 17.000 van in Europa te zijn, verzameld door o.a. campercontact. Onderstaand, voor de liefhebbers en voor onszelf, een compilatie van gegevens van de afgelopen weken.

links: Crazy Campers - Campercontact - Camping Cala Llevado

09-08-2014 / 07-09-2014 Vacantie in een Hippie

Tracking gegevens:

Datum	Van	Naar	Land	tijd	gereden	gemiddeld	laagst	hoogst
09-08-2014	Pernis	Malden	Nederland
09-08-2014	Malden	Bouillon	Belgie	5:45 h	313 km	55 km/h	70 m	610 m
10-08-2014	Bouillon	Gannay Sur Loire	Frankrijk	7:53 h	377 km	48 km/h	150 m	460 m
11-08-2014	Gannay	Ste Eulalie d' Olt	Frankrijk	6:02 h	341 km	57 km/h	260 m	1150 m
12-08-2014	Eulalie	Minerve	Frankrijk	3:42 h	231 km	63 km/h	60 m	900 m
14-08-2014	Minerve	Bélesta	Frankrijk	2:26 h	127 km	51 km/h
15-08-2014	Bélesta	Tossa de Mar	Spanje	3:33 h	161 km	45 km/h	80 m	420 m
01-09-2014	Tossa	Grau Riog	Andorra		279 km		40 m	2200 m
02-09-2014	Grau	Caylus	Frankrijk	4:08 h	270 km	65 km/h	150 m	2408 m
04-09-2014	Caylus	Mons Bergen	Belgie	10:58 h	894 km	83 km/h	40 m	510 m
05-09-2014	Mons	Epen	Nederland	3:29 h	172 km	50 km/h	100 m	260 m
06-09-2014	Epen	Malden - Pernis	Nederland
Totaal			+ Spanje		4.500 km

9 Augustus - Maar zelden zo relaxed weggegaan.

Vandaag een behoorlijk ritje door Nederland, Malden bij Nijmegen, waar we onze hippie camper overgedragen krijgen. Pim en zijn crew is enthousiast en wij hebben de tijd dus pas rond 12 uur tuffen we weg, op weg naar Bouillon....tenminste....

De techniek staat voor niets. Op de laptop bij via Michelin routes gemaakt en bij campercontact de camperplaatsen opgezocht. Apps op de telefoons en vandaag blijkt dat de routes die ik bij via Michelin heb ingevoerd op m’n laptop ook via de app kan benaderen. Echt 100% op z’n Nieuwenkamp’s gaat dus de tomtom in het dashboardkastje, de routebeschrijvingen in de map en de telefoon tegen de voorruit. Wat een geweldig strakke weergave...gelijk verliefd op. Ik kies de route van Malden naar Tossa de Mar en we gaan op weg. Net na Venlo zeg ik tegen Jolan..”zo we zijn nu al in Duitsland”.... Duitsland? We moesten via Luik naar Bouillon....afijn ... inmiddels nog maar een uurtje van Godfrieds residentie af.

Nu even in Ville de Marche-en-Famenne aan de koffie en aan de Wi-Fi bij de McD en in de zon nog een poosje genieten van de korenvelden van Wallonië. We zijn weer echt onderweg. Weinig spullen en veel verwachting....freedom.

In de middag komen we aan in Bouillon, België. Na enig zoeken vinden we het kasteel en zien we aan de wegafzettingen dat er iets gaande is. Aan de rand van het dorp, tegen de rivier aan, staan witte tenten en stijgt de damp op van kampvuren. De parkeerplaats ligt net na de tentenverzameling en we wanen ons in de middeleeuwen. Edelsmeden, wapenmakers, boogschutters en handelaren, allemaal perfect uitgedost voor het middeleeuwse feest. We parkeren tussen de campers die al een plekje voor de nacht (of voor langer) hebben gevonden en wandelen een poosje tussen de festiviteiten door. Het is al laat en de feestgangers zijn bezig met de voorbereiding van hun avondeten. In een hiervoor ingerichte stand staan grote pannen met bonen en andere brouwsels en we zijn blij dat wij niet echt honger hebben.

  

De eerste reisdag zit er op. We zijn nog wat onwennig in camperland. We vallen goed op en zijn maar een klein busje tussen de grote witte gevaartes om ons heen. Toch vallen we veel meer op dan de rest, maar daar hebben we nog niet echt erg in. Af en toe werd er naar ons getoeterd en dachten we in eerste instantie dat er wat aan de hand was, achteraf bleek dan telkens dat er iemand ons begroette met zijn vingers, als peace tekens in de lucht. Het is echt reis weer. Nattig, klammig en we hopen snel de zon te gaan ontmoeten. Voor vandaag zit de dag er op en de gordijntjes gaan al snel dicht.

10 Augustus - van Bouillon naar Gannay sur Loire

Vanmorgen vroeg om 7 uur vertrokken. In Bouillon kwamen we midden in een middeleeuws feest terecht dat werd afgesloten met vuurwerk vanaf het kasteel. Na ons vuurwerk vielen we als een blok in slaap tot 7 uur vanmorgen. Waar alle andere campers nog volledig geblindeerd op de zon aan het wachten waren, reden wij voor dag en dauw de Franse grens over. Wat een leegte ... pas na een uur of drie en tweehonderd gehuchtjes verder hadden we door dat het zondag is vandaag en dus logisch of niet maar alle ramen geblindeerd en geen mens op straat. Ergens halverwege scoren we de eerste croissants, choco en rozijnenbroodjes en gaan onze gedachten uit naar alle Frankrijk reizen uit het verleden. We hebben volop camper-sjans.

Iedereen lacht naar ons en steekt zijn of haar duim op en met name op de markten en evenementen die we vandaag passeren trekken we de aandacht volledig weg.

In Troyes maken we een droge tussenstop die ons even laat vergeten hoe enorm veel water er vandaag is gevallen. Eindelijk bij onze overnachtingsplek aan de Loire vragen we aan de restauranthouder of we iets te eten kunnen krijgen...zijn antwoord is verrassend...het restaurant staat te koop en de kok is al weg. Als ik in m'n slechtste Frans vraag of en waar er een restaurant in het dorp is antwoordt hij dat hij Oui, c'est mois. Probleem? Oui..probleme Maar 7 km verder ligt een hotel en misschien hebben die nog iets te eten.

Vlak bij de sluis ligt een Geocache, voor de niet ingewijden in deze hobby; wereldwijd liggen er bijna drie miljoen Tupperware doosjes, kistjes en fotokokertjes verborgen op plekken die aangegeven zijn op een website door middel van de GPS coördinaten. Al ver voordat de eerste Tom-Tom’s hun intrede deden in de automobielindustrie, liepen wandelaars met GPS apparatuur de wereld door om deze verborgen schatten te zoeken.

Met de intrede van de GPS op de mobiele telefoons is het aantal caches en zoekers enorm uitgebreid en is er dus vrijwel overal wel een Geocache in de buurt. De vinder van de schat - een hobby die gestart is om kinderen lol te laten hebben in wandel- en fietstochten, vermeldt zijn naam en de datum van de vondst in een logboekje en registreert de vondst op de website. Tevens mag hij iets uit het doosje meenemen indien hij er zelf weer iets in terug stopt. Meestal gaat het hier om stukjes speelgoed, of speciaal voor zoekers vervaardigde munten of "trackable" travel bugs (metalen plaatsjes aan speciale items die weer in een volgende cache gestopt moeten worden). In 2009 zijn wij begonnen met deze hobby en het is leuk omdat de caches meestal op speciale plekken verstopt zijn. Het cachen zorgt er voor dat je op plaatsen komt waar je normaal gesproken aan voorbij rijdt.

Na het eten gooi ik even mijn hengeltje uit - met een stukje pasta. Het is sneu om te zien dat zowel de sluiswachter als de man aan de overkant al uren zonder vangst aan de walkant bezig zijn en dat er bij mij na 5 minuten al een grote ruisvoorn aan de haak hangt. Jolanda's pasta is dan ook niet te versmaden

Super - macaroni in de bus, biertje erbij, warme douche en een hoop zon...wat een leventje weer. Morgen naar de Lot....une autre 350 km A bientot mes amis

 

11 Augustus - van Gannay naar Sainte Eulalie d'Olt - Lot

     

 

12 Augustus - van Eulalie naar Minerve - Midi Pyrenees

En dan ineens staat er een helikopter in je achtertuin.

3 nachten onderweg. Via Bouillon, langs de Loire naar de Midi Pyrenees. Onderdeel van een camper-wereld die veel groter is dan ik dacht en toch ook weer het bekende buitenbeentje. We trekken veel bekijks. Onze bus als kleine kikker tussen de extreem veel grotere ooievaars. De camper-eigenaars die als volwaardige ANWB koppels alles onder controle hebben. Van oprijblokken in canvas hoezen tot en met het stoffer en blik dat voor de laatste keer nog even gehanteerd wordt voor het vertrek.

10.00 uur, 10 van de 15 campers heeft inmiddels alles weer netjes op de daarvoor bestemde plekjes opgeruimd, de toiletten geleegd en het water weer bijgevuld. Na een laatste vriendelijke maar beleefde bon journee op weg naar de volgende bestemming. Gekuiste vrijheid. Teamwork. De samenwerking na jaren huwelijk druipt er als het ware van af, van spetteren is weinig sprake meer. En toch hebben ze het goed zo te zien. De vrijheid van de wereld ontdekt en het is toch anders om een boek te lezen aan een rivier in Frankrijk dan huis op de bank.

Afijn ik ben blij met het camperleven tot nu toe en zie dat de oude hobby’s alle tijd krijgen om uitgevoerd te worden. In drie dagen tijd hebben we vuur gestookt (BBQ zonder aanmaakblokjes) schat gegraven met de metaaldetector, de meest onooglijke weggetjes bereden met de bus, gevist in de Loire en in de lot, schatten gevonden met de gps en heerlijk geslapen op openbare parkeerplaatsen. Natuurlijk zitten ook wij heerlijk met een boek in de rust van de ondergaande zon, zijn de gesprekken na 28 jaar huwelijk vertrouwd geworden en voelen we elkaar als maatjes meer aan dan dat we dat hoeven te vertellen maar laat dat ANWB nog maar even weg bij dit echtpaar.

Vanmorgen de ambulance helikopter bij onze achterburen. Gelukkig is ook dat ons bespaard gebleven. Gisteren een behoorlijk ongeluk aan de overkant van de snelweg en verder merken we niets van de zomerdrukte.. This river Lot ain't a lot.

We staan aan de voet van een middeleeuws plaatsje waar we straks lekker gaan ontbijten. Het is nu nog een beetje fris maar al de tijd dat we stilstaan heeft het nog niet geregend. Wat een zegen na al dat noodweer onderweg. Nu uren later hebben we de lot achter ons gelaten en staan we in de kalkregio van de Herault.

Morgen naar het dorp wandelen en de Gorges door. Wat een hitte achter de bergen

 

13 Augustus - Minerve - Wandelen als middeleeuwse ridders

Boven op de berg...regen en storm teisterde de bus vannacht en liet m schudden alsof een jong stelletje voor het eerst met een camper de wereld in trok. 'k Heb er weinig van gemorken en terwijl Jolan langzaam maar zeker de parkeerplaats vol zag stromen met dag gasten heb ik me nog een paar keer omgedraaid.

 

Wat zijn we toch een vreemde diersoort. Niemand uitgezonderd lopen de bijna-bezoekers naar het eind van de parkeerplaats, slaan rechtsaf naar de punt van de klif, nemen een foto van het stadje en de brug, sommigen wijken nog een beetje af door er een selfie van te maken maar niemand heeft oog voor de amandelboom waar de rijpe amandelen klaar hangen om geplukt te worden. Kuddevolk dat na een half uur wandelen met rugzakken vol water en gebroken stokbrood straks het kerkpleintje van Minerve bevolkt en in de Michelin gids leest dat deze kerk ook na 500 jaar nog niet is bezweken aan het toeristisch geslenter. De warme zon koestert m’n armen terwijl de dag gestaag voorbij glijdt. Nog een half uurtje dan ga ook ik me weer even verplaatsen in een paar dorpsbewoners van 500 jaar geleden. Even fantaseren over wat hen bezighield, zonder campers en auto's mrt een levensverwachting van ca 35 jaar, levenslang gekluisterd aan een bergdorp in de Pyreneeën. Je kunt het slechter treffen...als ik denk aan onze Oegandese straatkinderen, maar wat hebben wij het toch goed dat we zelfs tijd hebben om hier over na te denken.

In Minerve combineren we een wandeling met een stokbroodje als ontbijt en een salade met streekgerechten als lunch. We wandelen door de geschiedenis en ervaren de kracht van de natuur in de door het wassende water gecreëerde natuurtunnels. In de tunnel zijn mensen bezig geweest om piramides te maken van stenen. Een grappig gezicht en gelukkig wordt dit ook in tact gelaten. Wat een fijne stek om een paar dagen te verblijven.

  

14 Augustus - van Minerve naar Bélesta

Le quatorze aout. Blauwe donderdag. De wolken boven Minerve kleuren van violet tot diep oranje. Het is nog vroeg. Zo vroeg dat de parkeermeter nog niet is begonnen aan een nieuwe dag telling. Ik reken 3 euro af voor 2 overnachtingen en al snel zien we de contouren van de middellandse zee.

Onze reis lijkt op een road movie. We meanderen van oost naar west om steeds zuidelijker uit te komen. Drie dagen geleden zaten we ca 300 km van Barcelona af en vanmorgen reden we door het Catalaanse landschap op nog geen 2 uur bussen van Tossa af. Het was verleidelijk om toch gelijk door te rijden, maar ook het achterland van Perpignan heeft nog verl moois te bieden. Nog 1 daagje geen strand, maar bergen, geen paella maar salade met schimmelkaas, tutti frutti en pate negra, geen disco of flamenco maar ruisende hazelaars en tjilpende krekels...en toch roept ook de zee, het knarsende grind en de in smalle spelonkjes opgevouwen inktvis en het Olé Paella.

Het leven is te mooi om te verdoen met werken. En toch is ook 1 vaste locatie niets voor mij. Zwerven en ervaringen opdoen. Eergisteren pruimen eten uit een boom aan de Loire. Gisteren zoete bramen op onze wandeling door de bedding van de Brian. Heerlijk om een aantal weken per jaar te merken dag er ook een live internet is. Dat alles wat op Wikipedia staat ook in het echt te vinden is. Dat Oeganda net zo dichtbij en toch ook net zo veraf is als Peru, Perpignan en Pernis en dat alles mogelijk is als je de eerste stap durft te zetten.

Morgen gaan we settlen. 2 Weken zon zee en zuivere lucht en fijne vrienden. Vandaag de laatste dag in de Pyreneeën. Belesta, 100 inwoners 5 autos en een stel Nederlandse levensgenieters. Me and my maatje. With love from France

15 Augustus - van Bélesta naar Tossa de Mar

 

 

Welkom in Spanje. Lekker zo'n ontvangstcomité. Als we via Tossa de Mar de camping bereiken worden we opgewacht door Anita, Naomi en Kaylee terwijl Marc verderop foto's van ons staat te maken. Gisteren werden we benaderd door een fotograaf die ons graag wilde gebruiken voor het nieuwe campingmagazine. Als we terug zijn in Nederland gaan we ons toch maar eens beraden over de mogelijkheden voor een Bulamu bus. Geweldige combi om reclame te maken voor Oeganda en tegelijkertijd heerlijk onderweg te zijn.

Afijn, na een uur of drie via de binnenlanden van Spanje arriveren we op onze bestemming voor de komende twee weken. Costa Brava...en zitten we aan de Senseo en de doughnuts. Lekker aankomen De bus staat en laat de rest maar gebeuren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 's Avonds worden we uitgenodigd bij onze familieleden. Heerlijk om je zo in de watten te laten leggen. Marc showt zijn kookkunsten met pannenkoeken op de Scottle Braai. Helaas is dat niet echt een succes en verhuist hij naar de keuken. Dat mag de pret niet drukken en de ene na de andere pannenkoek vult onze borden en onze magen. De meiden vinden het allemaal super leuk en na afloop verhuizen we met hen naar het terras van het restaurant op de camping. Al snel zitten we aan de Cava - sangria, gevolgd door nog drie liter rode sangria en de pret wordt steeds groter. Uiteindelijk lachen we overal om en de nacht verloopt dan ook als een bewegende golf. Ondanks het feit dat de bus stilstaat, lijkt het of we op golven drijven waarna de slaap het van ons overneemt.

16 Augustus

   

 

17 Augustus - Hippie winkelen in Tossa

We hadden al veel bekijks maar zijn echt niet de enigen die de jeugd van onze ouders willen herleven. In Tossa de Mar blijkt dat Flower Power leeft als nooit tevoren. Na wat shopping sessies lekker naar de tapa y tapa bar. Uiteindelijk na een zeer geslaagde dag met de nodige zonuren op het vrije strand in kraquelee in bed. Rood als de gamba's en groezelig van de zon.

18 Augustus - Geocache wandeltocht en hoge golven

   

19 Augustus - Flamingo avond

  

20 Augustus - 5 kilometer file voor Cadaquez

Port Ligat Cadaquès Casa-Museo Salvador Dalí.

21 Augustus - Cocktails op het linkse strand

 

22 Augustus - Misty Morning

Montserat Monastir at Montaña de Montserrat.

 

Moe maar voldaan. Geen benen meer over, een deuk in de portemonnee door een paar souvenirs uit Montserat en natte kleren door de mist. Een leuke dag in de bergen. Nu nog afdalen en hopen dat we in het dal wel wat zien. ln ieder geval nog even een hapje en een bak(je) cafe solo en dan nog 2 uur terug naar Spanje en de camping (net of we hier in een ander land zijn)

Onderaan de berg vinden we een geweldig restaurantje. Eigenlijk een bar, met een grote ham op de toog en een ontspannen sfeer. Zonder Tripadvisor hadden we dit nooit gevonden. De terugreis is bar en boos. Het hoost van de regen en we zijn echt blij als we thuis zijn. Anita, Mark en de meiden waren vandaag naar Barcelona en waren gelukkig iets eerder, net voor de ergste buien, thuis

23 Augustus -

Vandaag neem ik wat tijd om met de metaaldetector de bergen van Tossa in te gaan. Op de route naar Tossa ligt een ruine van een Romeinse villa. Het is dat de coordinaten in mijn GPS staan, anders had ik 'm nooit gevonden. Een spannende tocht met flink wat stukjes oud lood en musketkogels als opbrengst. Weer een stukje historie gesnoven 

24 Augustus -

 

25 Augustus -

 

26 Augustus - St Feliu

Na een mooie rit langs de kust wat eten en drinken at Platja de Sant Feliu de Guíxols.

 

27 Augustus - tijd voor een nieuw plekje

 

28 Augustus - 8 kilometer wandelen

 

29 Augustus - Anita en Marc vertrekken

Laatste foto's, laatste keer bij de Beachclub, afscheid van Jolanda en René Nieuwenkamp, die nog een weekje hebben. En we zijn aan de terugreis begonnen!

Heerlijk pinxtos...tapas zoals tapas vroeger werkte. Betalen per prikkertje en kiezen uit tientalle kunstwerkjes.

Mmmm...de prikkertjes passen niet meer in het kokertje hahaha

30 Augustus - Carnaval in Tossa

Het is 30 augustus. Drie weken geleden reden we als Mzungus (blanken) naar Nijmegen, waar onze metamorphose begon. Drie weken die zijn voortgegleden als golven in de zee. Als golven aan de costa Brava. Soms oneindig kabbelend, zonder besef van tijd en locatie, soms woest knallend tegen de gegriefde rotsen, de uren wegvretend uit de ruimte. Drie weken waarover nu hard moet worden nagedacht als ik wil weten wat we allemaal hebben beleefd en gelukkig nog een week voordat het immer begrensde vrijheidsideaal weer vervangen wordt door het ritme van hrt Nederlandse geld verdienen. Het is een weelde om te weten dat dit allemaal mogelijk ik omdat een werkgever nog steeds brood in ons ziet, maar even zo zeer benijd ik de zwervers onder de MontMartre die van zon naar maan leven uit de restanten van het tijdrovende kapitalisme. Gelukkig mogen wij genieten van de zon en van elkaar en dit jaar van onze nichtjes, (schoon)zus en vriend.

Soms heb ik het idee dat ik te weinig uit het leven haal, toch is dan het papier (en in de laatste jaren facebook) een geweldige hilp om te overzien hoe rijk ons leven wel is. Vanmorgen heb ik genoten van de organisatietalenten van Marc , de omslagen van relaxed naar hyper terug naar superrelaxed van Anita en de rust van Naomi Lee en Kaylee Dnny die hun vacantie op deze camping vandaag hebben beeindigd. Bedankt voor de mooie momenten en de heerlijke kookkunsten waar we diverse keren van hebben mogen genieten. Gisteren liep de eigenaar van de camping langs onze bus en vroeg ons of hij een foto mocht maken. Als het goed is staan we vandaag op de facebookpagina van camping cala llevado. We hebben bijgeboekt tot maandag en besluiten dan wanneer en hoe we weer terug gaan naar Nederland. Nu eerst even douchen en dan lekker naar Tossa, wat eten bij het kasteel. Nog een week zon.

31 Augustus - McDonalds Blanes

Grand - extreme, I'm loving it / 100% carne zegt de leuze van een wereldwijde schransketen. Na drie weken voelen we ons ook zo. 100% vlees. De spieren zijn voelbaar door het stijgen en dalen, de voeten branden van het geslenter, de littekens trekken rode verbrande strepen op de al meer verkleurde huid en zitten op verbrande billen zorgt voor het regelmatig wiebelen van bil naar bil. 100% vlees, in alle opzichten en als laatste merken we dat de we de broekriem deze vakantie niet aangehaald hebben en dat we er letterlijk een gaatje bij moeten prikken. Toch vliegen de dagen voorbij en hebben we als semi-Afrikanen de planning al weer laten varen. We zijn nog steeds in Spanje en hebben extra dagen van de zon kunnen genieten. Vandaag was een echte luie zondag. Gisteren hadden we na een paar uur op het strand, dobberen en met het luchtbed varen naar het ponton en een beetje vissen, alle lichaamsdelen bijgekleurd en besloten we de avond in Lloret door te brengen. Tot 1 uur 's nachts hebben we uiteindelijk de laatste praalwagen van het carnaval laten passeren waarna we eigenlijk de camping niet meer op mochten. Lastig als je in je eigen slaapkamer rijdt dus met een standje kwam het toch nog goed. Vanmorgen laat wakker en met de bus naar st Feliu. Na de derde bocht werd Jolan steeds stiller, uiteindelijk bleek dat dit keer niet door de adembenemende rit maar door het mixontbijt en de bochten te komen. En dan is een haarspeldbocht van 18 km wel erg lang. In st Feliu werd net de markt opgeruimd en vonden we wonderwel een plekje aan het strand. 4 stappen lopen het zand op, 4 stappen verder de zee in, 4 stappen dieper voor 5 cm water, wat een verschil dit instand zwembad met de woeste golven bij onze camping. Met het uitzicht op de haven, met jachten van tonnen in euros en vlak bij de mondaine boulevard hirld ik het toch maar een uurtje uit. Te heet voor mijn gevoelige karakter en ik had nog een rijtje geocaches op de kaart dus tijd om Cleopatra in haar bruiningsproces achter te laten en van ander natuurschoon te gaan genieten. Na een kilometer speuren bleek dat er een cachedief bezig is geweest want de eerste vier zoekplekken gaven geen resultaat en uiteindelijk, boven op een berg lonkte een tupperwaredoosje als een welkome afwisseling naar mijn telefoon. Nog even een paar mooie foto's een stevige wandeling en een ontmoeting met een sterk verkleurde partner later zitten we dan nu te genieten van gratis Wi-Fii bij McD, waarvoor ga je daar andres heen Op dit moment wordt het een kwestie van keuzes maken. Blijven of weggaan, Spanje, Frankrijk of toch Andorra, in hoeveel dagen terug....want 1 ding is zeker...we komen bijna terug...

1 September - van Tossa naar Andorra

1800 meter op weg naar andorra — Dans les Pyrenees.

Komen we toch aan in een superdeluxe locatie zeg. Vanmorgen vertrokken en door de bergen naar Andorra gereden. Via campercontact de gratis overnachtingslocatie opgezocht en gevonden en besloten om op deze parkeerplaats, midden in het winteraportgebied, nog een biertje te drinken en te eten in hotel Grau Riog. Als vorsten ontvangen en rondgeleid. Een plekje gekregen in het pluche in de bibliotheek totdat om 8 uur de keuken open gaat en afgesproken dat we daarna de welness en de jacuzi mogen gebruiken. Nu met een biertje op tripadvizor gezien dat dit hotel 4 sterren heeft, de keuken gastronomische hoogstandjes levert en dat ze een bijzonder menuutje hebben met viooltjesijs voor 110 euro pp. Gaaf zo'n gratis overnachtingsplek hihi...vandaar die jaguar, bentley, defender .... en hippie bus...op de parkeerplaats. Lol in Andorra — feeling cool with Jolanda Nieuwenkamp at Hotel Grau Roig.

2 September - Grau Riog naar Caylus - zeg maar Hans

Vanmorgen werden we bezwaard wakker. Met alle berichten weet ik niet of het duidelijk was voor de thuisblijvers maar in plaats van een gratis overnachting op ren kille parkeerplaats aan de basis van een troosteloze stoeltjeslift, hebben we een arrangement geboekt in hotel Grau Riog. Zoals de souvenirwinkeltjes aan de costas het moeten hebben van de maanden mei tot september zo moeten deze skigebieden het duidelijk van de witte maanden hebben en zagen we onszelf nu omringd door enkele "doortrekkers" en wandelliefhebbers. Na een werkelijk subliem avondeten wilden we nog gebruik maken van het bubbelbad in de hoteltuin, waarvan helaas iemand de temperatuur te laag had ingesteld. Dan maar bubbelen in ons eigen jet stream bad en de spieren masseren, daarna nog samen genoten van de sterren en van ons grote bed en vanochtend waren we allebei verkouden en vol van spierpijn. Dit nam niets weg van het genot van een ongekend ontbijt. 10 soorten kaas, ditto chorizo, hapjes met gebakken kwarteleitjes, noten, veel soorten fruit, pizzatjes, tostietjes en noem het maar op. Allemaal superkwaliteit. Jolan en ik hebben vervolgens allebei onze eigen methode om bij te komen van dit luxe geweld gebruikt. Terwijl Jolan de welness stoelen en de Jacuzi om en om uitprobeert pak ik de gps coordinaten op van een geocache vlakbij. Ik voel geen drang maar nu ik toch in Andorra ben -en er ook bijna weer uit, mag deze toch niet ontbreken. Het zoeken geeft ook nog even de mogelijkheid om het mooie natuurschoon te aanschouwen en zo loop ik even later, de teenslippers in de hand, van waterval naar waterval tegendraads de pistes over. Er lijkt me absoluut niets aan om op twee dunne latjes in enkele minuten een berg af te denderen, maar waar ik nu mee bezig ben is helemaal idioot. Geen pad volgen maar gewoon bijna verticaal omhoog een berg op. Met gierende hartkleppen vind ik uiteindelijk het pad dat naar het bergmeer en de cache loopt...en naar het restaurant waar net een nieuwe lading bejaarden uit een bus wordt gedropt. Echt hè, geen greintje respect voor een Nederlandse pionier die met gevaar voor eigen leven en blaren tussen zn tenen omhoog is gestrompelt. Eenmaal terug in het dal laat ik me koesteren in 40 graden bubbels voordat we de rekening betalen en verder trekken naar de top van de berg. Als we even kijken op het hoogste punt (2408 meter) blijkt op 2 minuten lopen een geocache te liggen). Had me toch drie uur werken bespaard hahaha. Inmiddels zijn we uren verder en hebben we de bergen achter ons gelaten. We staan op een camping aan de rivier de bonnette bij het middeleeuwse dorpje Caylus. Dat is heel wat anders dan de megasupermarkten in alle plaatsen in Andorra. Ik ga verder niets schrojven over dat circus maar als roker kom je hier goed weg en voor 13 liter diesel betaalde ik 15 euro maar de charme van Frankrijk is leuker. Het is wel kouder hier, tussen Toulouse en Limoges. Nog maar 1100 km van huis dus waarschijnlijk blijven we hier 2 nachten. Nu lekker eten. Doei.. — feeling content with Jolanda Nieuwenkamp at Caylus

Na 5 mooie voorns gevangen te hebben, toch met de detector het "tuinpad van mijn vader" op. Hier hebben honderde jaren lang mensen van Cayun naar het meer gelopen. Op nog geen meter van de stadsmuur, naast het pad, komt een munt de grond uit, volledig onder de modder. Een paar meter lager nog één. De laatste blijkt een 50 eurocent munt uit Ierland te zijn, na wat losweektijd blijkt de eerste een mooi geconserveerde franc van Napoleon uit 1856 te zijn. Nog altijd niet middeleeuws maar wel leuk. Hé Marc, 1 keer rade wat ik vanavond ga eten.... Gisteren rook ik het al toen we de camping opreden. Ben benieuwd —

3 September -

 

4 September - Caylus naar Mons (Thieu)

 

5 September - Mons naar Epen

 

6 September - Terug naar Pernis

Trr afsluiting van onze vacantie nog een daagje en nachtje in Epen in het geuldal.

Nog een uurtje met de detector, tussen de kogelhulzen door een vijftal muntjes, knoopjes en een zilveren lepeltje gevonden. Uurtje aan het zwembad, konijntje verorberd met een dubbel biertje en na een doe het zelf operatie aan Jolanda's voet liggen we ons nu af te vragen of er nog andere dingen zijn om een vacantie mee af te ronden dan het informeren van je vrienden. Nog een uur of 8 en we vertrekken naar Malden om onze trouwe metgezel weer in te leveren. Aan alle trouwe lezers en volgers; bedankt voor de interesse, de commentaren en de "vind ik leuks". Bedankt. — feeling amused at Camping-Restaurant de Rozenhof.

 

 

 

• 
• 

---

Dear all, sponsors, friends, beloveds and followers

Uganda update Bulamu Foundation, February 16th 2013

 

Time flies, when you’re having fun. 7 Weeks have passed already, since Elizabeth and René left their family and friends in the Netherlands. It was heart-breaking how much love we shared and the amount of tears we cried out of joy of the friendship we embarked on the plane to Uganda.

 

We intended to take a break in the first weeks in Uganda, to give our bodies rest from the hard labour of the last weeks in the Netherlands. Emptying the house, cleaning the surroundings and saying goodbye to memories out of 25 years of marriage took a lot of effort and some emotional encouragement, by means that we knew that our steps were already settled by God on a path that lead for us to Africa. Reality was somehow different from planning, by the way, this is the life we embrace as well, knowing that we live today, not knowing what tomorrow will bring.

The first month we settled in the ICU guesthouse of Sander and Sarah, in Rubaga, Kampala. This was a hassle-free and friendly surrounding to meet many of the people we left behind almost a year ago already. Christopher, Alex, Moses, Happy, Rembo, Marjon and many others came along for a bottle of soda and a nice chat. The first projects started here as well, supporting Alex in his Bukedde TV Video project, starting up Bagenda Poultry by Happy John and initialising the first rough schedule of micro finance business for Rembo Francis and Kato Brian. Meanwhile, we were able to learn some more Luganda with Bosco, James, Sarah and Alice, to network and chill with many Dutch Entrepreneurs and students and to give Baijo, our most beloved and looked-after dog, time enough to settle between 2 Ugandan Embwa (Dogs) in the tropical temperature atmospheres. Tropical it is but tropical it wasn’t. Even in Uganda the change of times is manifest. It has never been as wet as this year in eastern Africa and many days we had to drive through mud pools, not being able to see all pits in the clay roads.

Driving yes, because one of the first purchases we did was straightaway the biggest purchase we ever did in Uganda, we bought a 16 year old Nissan Patrol, our best friend up to now. What a beast, reliable, huge, strong and desirable. Last week we heard a man on a boda, following us, laughing out loud, telling us that whenever we are willing to sell, he wants to buy it. Such and old car as we are driving now is often seen in Uganda, however, this one was not imported but bought at Nissan Kampala and thus carrying original 16 year old license plates. Sometimes we make fun of it, we already had ideas to put a red cross on top driving as an ambulance or putting UN on the sides, seeing Abazungu (white people) in such an old car with a little sheep (Baijo our poodle) in the back is triple reason to look at us, mouths wide open. It is even a reason to be held by traffic police many a times, but OK, we take it as grace, smile friendly, tell them again that it is a dog in the back and not a towel and drive away slowly and smoothly again.

The second week we started getting familiar with the surroundings and the traffic. Slowly, slowly we drove more into the heart of Kampala and by mistake we arrived twice in the epicentre of this amazing town. Downtown, where about 500.000 pedestrians try to find their way to the multiple shops, restaurants, boda’s(taxi-motorcycles) and taxi’s, not taking care of someone around and overflowing the roads like ants in a termite mountain. The only thing you can do is smile, keep your peace and try to use your gas and brake for each millimetre you can achieve. If there is any place in the world where you can learn how to drive a car, it will be Kampala. Boy, am I happy with our Patrol.

We are rather familiar in many districts of Kampala now and in week three we set of for the surroundings of Matuga, Kawempe and Bombo. We visit Bulamu Children’s village a couple of times, to encourage them in the tough times they are going through. The first weeks there were practically no children around because they all left during the holidays to the relatives that are known, some of them very far away in the villages. In the last week of January we were able to see all of them returning “Home” and celebrated with them the start of a new school year. Due to the absence of funds Bulamu Children’s Village changed into Bulamu Children’s school, where fortunately the not-finished houses can be used as a private primary school. A new beginning.

These weeks, no day off for Elizabeth and René as well. Jolanda changed her name in Uganda into her name given by birth - Elizabeth, which means worshipper, and that’s what she is. We start getting busy. By grace we received again a donation of a church in De Bilt, just before leaving to Uganda, to support Beth Elishah, the house where Auntie Beatrice raises 9 children. In 2011 we were able to move them from a 1 roomed house to a two roomed house in Matuga, near to a good primary school, the funds were at that time just enough to pay for the housing, schooling and some food and by additional sponsoring of a church in Tinte, now we are able to settle a life for the 9 children and Beatrice and to coach them to change their lives forever. Each week we visit Matuga, paid the house rent up to march, went to the HIV clinic (one of the children suffers from birth with HIV) and go to the market to buy food for a week. Early February we went to the school, buying all necessary school books and accessories and, thanks be to God, last week, February 13, we met a wonderful lady from the united states, that is going to sponsor the four children from one family. This together with 2 sponsors from the Netherlands, guarantees the weekly food demand, the hospital and transport costs, housing and school fees. Nevertheless we believe in another 3 sponsors for the remaining 3 children and a sponsor for Auntie Beatrice as well. For now we can even tell our sponsors that we already discussed and visited a nearby house, that we can rent for almost the same amount of money and that provides the family with 3 bedrooms and a garden. This is one of the goals of Stichting Bulamu, to support self-employment and support. By means of the garden, Beatrice will be able to grow food for Beth Elishah and to sell food to gain an income.

Schooling is a huge topic in January in Uganda. Everyone is busy to achieve the necessary school fees and money for the uniforms and shoes. Shoe sellers have problems with getting black shoes at reasonable prices, people are talking about school fees and nothing else and even the amount of traffic controls and stand stills increases a lot because many police officers try to get the school fees for their children out of corruption in traffic mistakes. For us, this is an intensive program as well. Buying school necessities has been a long time ago, now Taata and Maama are walking in the supermarkets again with hundreds of books, pens and lists of other things to buy. Some items are strange for us and we have to ask the employees of the shops what is mentioned by brooms and rasorblades for school. Inside or outside brooms? Children have to wipe the dust from the floors, boy or girl rasorblades? No idea but they seem to be used to sharpen the pencils ;-) Piles of soap, toiletpaper, reams of paper, you mention it, we bought it. Not only for the children of Beth Elishah, but even for Simon, who left Bulamu for a study at Mengo Secondary School in Kampala and for Jawii, sponsored by Wijnie, who left for boarding school. One day we told Jawii that we believed that there would be a sponsor for him, on which he replied that he already knew because God had sent him to us. There is a special story between his sponsor and him, Wijnie wanted to sponsor someone for a long period of time and we supplied her with all the stories and pictures of the children of Beth Elishah, which she returned telling us that her sponsor child was not within those files. She already was bond by Spirit to Jawii. We told Jawii that we would support him to his school on the first day, because for boarding school you need to have your own iron case, matrass etcetera. On the 4th of february at 9 am we left his house, car fully packed with utensils, his mother, his sister and us, ready to take off, thinking it was somewhere in Kampala. After one hour drive we arrived up north in a town called Bulamu, at a school called Bulamu Boarding School. Isn’t that amazing when you have a foundation called Bulamu, not knowing about this all.

After the first week of feb, almost all school related appointments were finished and in between the organisation of the first grace based conference of Feed My Lambs Uganda took place. Pastor Moses Mugalasi and his team arranged a first meeting at Umka’s in Kawaala early January, and many questions about the gospel of grace and the program of 2013 rose. Certainly something had to be settled out before starting the year program and the meeting decided to establish the structure first. The suggestion of retreating together somewhere to establish the foundation of FMLU during fellowshipping and training together was embraced rapidly and by a donation from the Netherlands a weekend was organized in Kavumba Recreation Centre Wakiso. This weekend took place last week and almost the complete foundation of the Gospel of Grace was taught, meanwhile discussing, raising and answering questions, having fun and even baptizing Jawii.

Finally, Elizabeth and René found a place to relax. It was decided last Sunday, not to leave Kavumba together with the group but to negotiate a price for a month. During the first weeks we were looking for a house, however, it didn’t seem to be Gods plan yet to offer us a house, although he showed us the surroundings of Naalya a couple of times yet, whilst we were looking in Nansena and Wakiso. We leave it up to Him and currently we are not living in the smog of Kampala anymore but moved our stuff on Tuesday to Wakiso, where we can see the huge amount of stars at night, enjoy the beautiful surroundings and mountains and even use the swimming pool to wash away the sweat of the sun, that is shining at least a couple of hours a day now. It is hot sometimes and yesterday we were sitting at the swimming pool when a couple of school classes arrived for swimming lessons. As a muzungu (white man) you can always take your righteous position and that’s what I did, helping a couple of kids in the water and giving them swimming lessons. During the 2 hours of being there both Elizabeth and I did not feel the sun upto the moment that we dressed again. Now we are no muzungu anymore but red all over our non-covered body parts.

Today we went up north, just to see some parts of Uganda that we never saw before. Something we have been talking about for three years now is what started today, sight-seeing Uganda. I believe that we are one of the few from outside Uganda that did not see any elephant, lion or crocodile yet. Safari or travelling has only taken place now during one of our conferences, but even today we mentioned where our hearts really are, driving up the highway, the landscape really changed into a mountain rural area, where I decided to leave the highway and drive inland. Straightaway we attained in the garden of Eden. Driving sluggishly on sunburst clay tracks,  enclosed by plantains, matoke and papaja trees, we embrace Africa again, terracotta sheds, people inactive in the shades, old and young as families gathering together, boys, fellowshipping and waiting for the afternoon temperature to fade down, old and young, interested in that huge vehicle coming along through the sun, lips opening for smiling teeth when they see us driving by, hands raising, voices increasing, joy all over. When we pass by a pool, where two women are doing the laundry, they wave so immense that I decide to drive back. Running towards us they tell us that they are so happy that we come along. Did we do something, no its simply Jesus in us and in all of them that makes our days. Such easy, such intense, such Africa.

I cannot change my life anymore, this is where my heart belongs and though my body, my life, my being. This night I realised that business is not my life anymore as well, besides Gods business. Trying to set up something for ourselves I realize that all works out of my hands are not the things that God planned for me. There will be a sponsor led by God to share his earthly money with us, so that we can be his or her ambassador in Africa. I started up ebay again and was rejected after the first sales, started ebid without getting mails, asked for a shop to rent but it was already rented, God has other plans with me, coaching others and living His life abundantly, hallelujah, we will see.

Sula Bulungi for now, sleep well my friends.

Interested in supporting us?

Paypal – This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.">This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

www.onsnieuwekamp.nl

www.facebook.com/bulamu.org

www.bulamu.org