Fellowshipping

  We hebben gekeken naar de omstandigheden bij Ester en gevraagd of we daar tussen de middag kunnen eten. We willen zo veel mogelijk tijd doorbrengen op Bulamu. Ester vindt dit goed maar moet wel aan Joseph om geld vragen om daar boodschappen voor te doen. Tevens zegt ze dat dat een paar keer moet gebeuren omdat er geen ijskast in de omgeving is en hier iedere paar dagen boodschappen gedaan moeten worden vanwege de houdbaarheid (Kampala is ruim een uur rijden). Absurd. Leven in overvloed – door het bloed van Jezus gegeven – in rechtvaardigheid en rechtschapenheid – het kwartje valt. Naast de kwartaalopbrengst van onze webshops hebben we 2  bijzondere giften ontvangen van hele lieve vrienden met de opmerking – besteed dit met je hart. Dat is niet tegen dovemansoren en terwijl we de eerste gesprekken met Ester hebben krijgen we beiden het visioen dat dit het ontmoetingscentrum van Bulamu zal worden. Hier worden de jongetjes ’s avonds bijeen gebracht voor de TV, hier komen de gasten, hier wordt over fondsen gesproken en worden plannen gesmeed om nieuwe investeringen te doen. This is the place to be – en daar moeten we op z’n Jong en Vrij’s mee omgaan. We hebben een idee gekregen en dat laten we niet meer los. Op zondag dus met Joseph en ook met Ester en drie van onze sponsorkinderen naar Kampala. Geld wisselen en inkopen doen.  How is it to be a millionaire. Op zondag is alles open in Kampala en Joseph zoekt het wisselkantoor waar hij de prijs kan bepalen. Honderden euro’s lichter en miljoenen shillingen rijker verlaten we als miljonairs het pand. Leuk idee. 5 miljoen shilling. En het leuke is, we gaan ze uitgeven.

  In een ontmoetingscentrum zoals dat van Ester hoort koud water. Een fles cola, een volle voorraadkast en vooral koffie.  Ester weet dat God ons op haar pad heeft gezet want ze heeft gebeden voor een ijskast en daar gaan we vandaag mee naar huis.  Inpakken en meenemen. Tevens vertellen we tegen Ester en Joseph dat ze een winkelwagen moeten overvullen met boodschappen. Joseph is slim. IN deze mega supermarkt hebben ze niet alles zegt hij, dus hebben we ook de volgende supermarkt nodig en zelfs daar hebben ze nog niet alles want hij mist nog bakolie en Ester mist nog Pringles – het ultieme verwenmoment voor een Ugandees op bulamu. Dat betekent dus een volle kar in drie winkels en een voorraad spaarlampen, batterijen, balen rijst, meel, deeg en noem het maar op. We genieten met volle teugen en Gods heerlijkheid overlaadt deze mensen in een weelde waar ik graag een week voor zal vasten als dat nodig zou zijn. Wat een geluk. Het geluk van onze kinderen kan ook niet op. We vertellen ze wel dat dit, deze mega shopping centra, dus allemaal het geluk niet brengt, maar uiteraard kijken ze hun ogen uit. Lurkend aan een flesje limonade lopen ze in deze winkels rond. De term “als een kind in een snoepwinkel” gaat hier echter niet op want het meeste snoep herkennen ze niet. Als we ze de keuze laten maken tussen een zakje snoep of een zakje ships voor in de auto, kiezen ze in eerste instantie voor een rol kaakjes, want dat kennen ze en de rest niet. Jolan gooit dus zakjes ships in het mandje en op de terugweg worden deze met verbaasde gezichten één voor één op de tong gekoesterd en verbaasd opgegeten. Onbegrijpelijk.

  Regen in Kampala. Ineens begint het te gieten. Nadat de eerste kar gevuld is begint het regenseizoen de bakken water over de winkel en de parkeerplaats uit te storten. Wat een water. Dat houdt ook in dat de hulptroepen worden gecharterd. Joseph heeft al met een transporteur (particuliere ZZP’er met aanhangwagen) afgesproken dat hij voor 60000 shilling de inmiddels bij de uitgang staande koelkast thuisbrengt en Happy John gaat met hem mee om de weg te wijzen. Dat gaat echter voorlopig niet door want de deuren worden gesloten om de regen buiten te sluiten. Jolan staat buiten en mag niet meer naar binnen – raar land, het water komt naar binnen en kan niet meer naar buiten, ze weten er slecht raad mee. Later blijkt dat op Bulamu village geen druppel is gevallen (30 km verder).

  De ultieme traktatie voor ons allemaal komt tussendoor. Ester stelt voor even iets te lunchen en zij voelt feilloos aan wat “haar” jongens nodig hebben. Simon is ons sponsorkind maar tevens haar “zoon”, inwonend in haar huis. Kentucky Fried chicken in a basket. Volle borden kip die op een onnatuurlijke manier naar binnen worden gepeuzeld. Man, wat word je hier met je neus op de feiten gedrukt over de weelde die wij gewoon zijn beginnen te vinden. Het is een geweldige dag zo en helaas hebben we Jane niet mee kunnen nemen en is John Happy niet bij de lunch aanwezig. Daar denkt papa Joseph ook goed over na en hij heeft al snel een portie ingepakt voor beide kinderen, daar hebben wij wat moeite mee maar zoals hij zegt, sommige kinderen zijn bepaalde dagen iets meer onder de aandacht en de rest is daar heel blij om. Wat een wereld. Hij zegt dan ook tegen Simon, die door Ester en Joseph bijgevoerd is met hun kip en het restant (na twee keer de wc bezocht te hebben) meeneemt in een doggy bag) dat hij vanavond veel vrienden zal hebben.

  De miljoenen zijn weer op als we op de terugweg door Joseph voor de plaatselijke containerterminal worden afgezet met de mededeling dat de kinderen morgen naar school moeten maar nog geen schriften hebben. Wat een continu schrijnend tekort is hier. We hebben gehoord dat de secondary school (voortgezet) hier morgen begint en de primary school (basisonderwijs) op 6 september, en nu blijkt, één dag voor de schoolstart, dat er nog geen schriften zijn. Dat is nog niet alles want op mijn vraag hoe het dan met schriften voor de primary school zit is zijn antwoord dat dat nog een week duurt. Inderdaad God will provide dus leef bij de dag. Nederlandse sponsors, ge zijt gezegend. Ge hebt gezaaid in opleidingen van de toekomstige leiders van Oeganda. Dit jaar schrijven ze met door jullie betaalde pennen in door jullie betaalde schriften hun lessen op. De dozen materiaal worden op een fiets geladen en zo naar de auto gebracht, het is een zin in dit geheel maar je moet het meegemaakt hebben om de intentie hiervan te kennen. Het lijken containers maar het is een hele winkelstraat. Alles leeft hier door elkaar heen, plassen deren niemand en het stof zit overal … en iedereen lacht…

  Terug in Bulamu, na een lange rit en weer een lange file, is de party compleet. Dank u Jezus voor de fridge. Een volle ijskast. En pas nu dringt het besef tot me door dat dit de eerste ijskast is in Bulamu. De eerste ijskast op deze berg. De eerste keer koud water, de eerste keer verse kaas, ingevroren vlees en drie weken respijt met boodschappen doen in plaats van 2 dagen.  Amazing Grace. Zeker 50 kinderen lopen piepschuim gevechten te houden. De kinderen vragen voorzichtig of ze de deur een keer open mogen maken. Ze verbazen zich erover dat de ijskast niet direct koud is en dat er ijs op de achterkant zit. Culture shocks maar wat een after party. Er wordt gedanst, gezongen, het is één groot feest “en het blijft nog lang rumoerig”. Deze impressies zorgen ervoor dat we om drie uur ‘snachts eindelijk onze ogen dicht doen omdat we onze slaap nodig hebben. Wonderful World.
Paulus brief aan de Thessalonisenzen geeft me voer voor de bedenkingen over de boodschap hier. Diverse jongens preken op verschillende manieren en oordeel is niet uit de lucht. Genade wordt half gepakt en boetedoening is een veel gehoorde term bij sommige preachers. Werk aan de winkel…zeker in de nazorg naar de dames. Als ik de ibissen en de rand van het meer heb opgezocht, gedeeltelijk vergezeld door een eekhoorn, ontbloot ik het blanke bovenlijf en breng ik met Paulus een uurtje aan het meer door. Waar Paulus zijn voorgangers voorhoudt om het goede te behouden en het slechte af te stoten, geeft dit de komende uren voldoende voer voor onze dames, waarvan er één luid snikkend op de bank haar afschuw over de preek van deze morgen zit weg te janken. Dit geeft ons mogelijkheden om te zaaien. Veel jongens zijn hongerig en na onze gesprekken “confused” Tot in de late avond vertellen we in groepjes dat het genoeg is om te weten dat de liefde van de vader genoeg is om je in te koesteren. Dat je niet hoeft te smeken maar dat hij alles wat je fout doet bij voorbaat al heeft vergeven. Verbeten prekende jongens van 14 tot 18 jaar oud staan vol overtuiging te proberen de liefde boodschap onderuit te halen … en het is zo gemakkelijk dit te pareren met het woord Liefde. Dank je michel, wat heb ik hier veel aan je laatste preek. Dank de vader en dank Jezus als vlekkeloos lam dat het allemaal voor ons opgelost is. We koppelen veronthutste jongens aan genadejongens, verbazing in de ogen, hongerend naar meer…”hoe kan dat nou, want Mozes”… Wat we kunnen zaaien zullen we zaaien…