08-02-2012 Rainy nights in Kampala - Buvuma Island Lake Victoria
Het is gaan regenen, eindelijk, na 2 maanden droogte snakt de stof ernaar om blubber te worden. De bomen, het gras, heel het land riep om water en nu plenst het met bakken uit de lucht.
We zijn terug uit Jinja. De berichtjes waren heel kort omdat het met een telefoon niet mogelijk is om op deze pagina te plaatsen en lastig is om tekst te maken.
Vrijdag zijn we uit Kampala vertrokken met Moses en Rembo, naarr Matuga waar Marion, Sabrina, Fernando, Kennedy, Ronald, Edgar en Joseph in de gehuurde taxi instapten. Shortcut naar Jinja, over de normale weg anderhalf uur als je geen file hebt, nu drie uur over stoffige binnenwegen bumpend in een afgeladen taxi, waarin ook de bagage van Sabrina, Fernando en Marion, omdat zij na deze trip naar Entebbe reizen, terug naar Belgie en Nederland.
In Jinja hebben we een boot gehuurd die ons naar de eilanden in het Victoria meer gaat brengen, een boot is een boot maar dat er veel verschillen in uitvoering zitten is voor iedereen wel bekend. Deze boot gebruiken wij om op een meertje een uurtje te vertoeven, hier wordt hij gebruikt om hele families, vee, matoke en rijst naar de eilanden te vervoeren. Met een hoosbakje in het midden en water dat door alle kieren naar binnen sijpelt varen we af. De motor (buitenboord) doet het in eerste instantie niet. Onze oegandese maatjes zitten met verschrikte gezichten in veel te grote reddingsvesten te kijken naar het water, geen van hen kan zwemmen. Als Marion haar billen lekker over de rechterkant van de boot vleit moet Fernando snel de linkerkant belasten om te voorkomen dat we bakzeil halen, al met al een lachwekkende start van een reis van (volgens Moses) een kwartiertje.
Vergezeld door Pelikanen en witte reigers kabbelen we gemoedelijk over de golfjes van deze geweldige binnenzee, de zon brandend op onze steeds warmer wordende lijfjes. Amina, lekker tripje, als een spido van Volendam naar Marken maar dan anders. Na een uurtje wordt het wel erg warm, 4 kwartier inmiddels en de bootsman vertelt dat het ongeveer drie uur varen is. Met allerlei middelen worden de hoofden bedekt om een zonnesteek te voorkomen en na 2 en een half uur varen waarschuwen we Sabrina maar even dat de wind wel heerlijk is maar haar huid er wat minder aangenaam uit ziet. Bruin is lekker, rood is au. Nu nog niet maar vanavond.
Als in een sprookje of in een documentaire van National Geographic zien we wat lemen hutjes op een zanderige oever, palmboompjes en een paar native bewoners opdoemen. Livingstone I presume? Als ontdekkingsreizigers die de binnenlanden van Olioperio benaderen glijdt onze boot de kade op. Koeien, geiten, 10 kleine negertjes en strohutjes. Doen wij dit? Is dit eng of supergaaf? Wat een ervaring. Voor diegenen die ooit Settlers of een andere simulatie game gespeeld hebben, dit is een computergame in het echt. Beschaving of derde wereld? Ik kies voor de eerste optie.
We worden door pastor Samuel, die vanuit Jinja een missie heeft op deze eilanden en ons tijdens deze trip vergezelt, geintroduceerd bij het stamhoofd en wandelen gemoedelijk de lava rotsen van het eiland over. Op naar de volgende kinderschare die liedjes voor ons beginnen te zingen terwijl wij een banaantje happend een stukje schaduw zoeken.
Alles op dit eiland is puur. We eten uitbundig, alles is er te koop in de kleine winkeltjes en om de hoek van ons guesthouse zien we de kringloop en beginnende ruilverkaveling. De pindaboer brengt zijn pinda's in het eerste winkeltje waar ze worden gebrand, lekker, waar ze doorverkocht worden aan het winkeltje ernaast waar iemand ze pelt en mengt met suiker om gesuikerde pinda's te bakken, heerlijk, en zo verloopt het leven in volle harmonie.
Het is heet, maar er staat een constante heerlijk koele zeebries. We bezoeken het strand, op 10 meter loopafstand van onze kamers, maken kennis met de vissers die net veel vis binnenbrengen, bewonderen een bakbeest van meer dan een meter en wandelen verder over ons Bounty Island, toegesproken in Luganda, Swahili, Engels en wat lokale talen. Iedereen wil de blanken op bezoek, buigingen, op de knieen, lastig om de cultuur te kunnen beoordelen, we genieten slechts van wat er gebeurt en voelen ons als nieuwe aanwinst in het Afrika Museum.
De kerkdiensten op dit eiland zijn lang. We dansen en zingen mee in de meeslepende, veelvuldig herhaalde woorden. Laten de Heilige Geest zijn werk doen en wachten af wat er komen gaat.
De avond vliegt om. Naast ons guesthouse, een kamer van 2 bij 3 met een anderhalf persoonsbed, een kaarsje en een hangslot ( wat wil je voor anderhalve euro per nacht, meer dan we verwacht hadden, we hadden ons voorbereid op een mat op de vloer van een lemen hutje) is een heus restaurant. Twee tafels tegen elkaar in een planken hutje, waar we voorzien worden van een heerlijke maaltijd met zoete aardappels, gewone aardappels (Irish potatoes) en verse vis. We likken onze vingers er bij af. Wat rijst en groente en volle bergen op de borden van de jongens. Dit gaat zo 2 dagen door, ontbijt met veel gekookte blauw met gele eieren, thee met gember, fruit en volle buiken.
De eerste nacht draaien Jolanda en ik gezamenlijk een paar keer om en om. Een soortement ingewikkelde paringsdans, in mijn slaap tikt ze op mijn schouder, ik draai met haar mee en zo passen we toch in het bed zonder er uit te vallen. Moe genoeg om heerlijk te slapen.
Disappointment de volgende dag. Er is een crusade geregeld, een samenkomst van de bewoners van het eiland, waarop Moses en Fernando de genade gaan preken. Niets is echter minder waar. De plaatselijke pastors hebben voor dit drie dagen durende evenement meerdere andere pastors uitgenodigd en nu komt het grootste probleem; cultuur. De blanken hebben voor behoorlijk wat opschudding gezorgd. Vrijheid van handelen, geen (onbekend) gezag voor omgangsvormen tussen mannen, vrouwen en kinderen, blote armen en benen en het belangrijkste, de pastors lopen niet strak in het pak. Status is hier heel belangrijk en we zijn de eerste missie blanken die willen gaan preken terwijl we er in hun ogen uitzien als een stelletje wildebeesten die nooit een goede boodschap kunnen gaan brengen.
De eilandraad komt bij elkaar en Fernando, Samuel en Moses moeten veel uitleggen en bepraten. Freedom. Moses en Fernando worden uiteindelijk geaccepteerd en in een inmiddels bomvolle kerk steekt Fernando een preek van een uur af over liefde en acceptatie. Children of God.
Na de preek hebben we de gave mogelijkheid om alle mensen te zegenen en daarmee zelf dik gezegend te worden. Genezing, liefde en blijdschap, dit maakt alles goed.
Verder gebeurt er nog wel het een en ander op het eiland, echter in details is het interessanter om te vertellen dat we eigenlijk niet meer tijd krijgen in de conferentie maar dat een pastor van het aanliggende eiland ons dolgraag in zijn kerk wil laten spreken. Zondagochtend varen we dus een half uurtje lang naar de overkant waar we echt welkom zijn. Een gave dienst, een uitnodiging voor later en veel zegen. Na drie uur varen op een roerig meer zetten we weer voet aan wal in Jinja. We bezoeken het huis en de kerk van Samuel en rusten daarna lekker uit in het guesthouse in Jinja. Douche, goed bed, lekker eten in Flavours en local food voor de jongens. Nu zijn we weer terug in Kawala. De regen is inmiddels gestopt. De paar woorden die ik wilde schrijven zijn overgegaan in een paar bladzijden. Jolan voelt zich niet lekker, haar oog is opgezet, al een paar dagen ontstoken dus neem haar op in jullie gebed. We geloven dat ze genezen is, laat het ook zichtbaar zijn nu. Ik ga jullie weer even verlaten, we hebben nog anderhalve week, lijkt lang maar hij is volledig volgepland. We willen niet naar huis dus laat het lang duren. Tot ziens vrienden en Happy Valentine
Bekijk hier de foto's van onze reis naar Buvuma Island op facebook